9. część II: Ciekawość to pierwszy stopień do piekła

- …mówię ci, że nie.

- To nie moja wina.

            Lily znała te głosy.

            - To twoje zaklęcie. Jak byłbyś wtedy z nami, może ty byś coś zdziałał. Potter ma tylko poharatane ramię i już prawie się z tego wylizał. Zapomniałbym, starszy Black ciągle siedzi nam na ogonie. Nie da się nic dla nich zrobić.

            - Przynajmniej nie uciekłem.

            Rudowłosa zmarszczyła czoło i hardo, z wysoko podniesioną głową szła w stronę, z której dochodziła rozmowa. Wilkes przeciął drogę nawet jej nie zauważając. Natomiast ona wyszła naprzeciwko ślizgona o czarnych, tłustych włosach i haczykowatym nosie. Gdy ją zauważył, stanął otwierając i zamykając usta, niczym ryba wyciągnięta z wody. Prychnęła głośno wymijając go. Złapał ją za rękę chcąc zatrzymać. Wyszarpnęła się i zasyczała cicho, jednak on usłyszał każde słowo.

            - Nie dotykaj mnie. Ubrudzisz się i twoi przyjaciele zauważą, że rozmawiałeś ze szlamą, a puściłeś ją wolno – odwróciła się i chciała odejść.

            - Co u Pottera? – w głosie Snape’a było słychać wstręt.

            - Dziękuje, dobrze. Poharatana ręka już prawie się zagoiła. Och, jakie szczęście, że ciebie tam nie było – rzucając mu ostatnie pogardliwe spojrzenie odeszła.

            Szła nie zatrzymując się. Znowu towarzyszyło jej wrażenie, że te kilka osób, które tu minęła patrzyło na nią dziwnie i uśmiechało się pod nosem. Podała Grubej Damie hasło i weszła do salonu.

             Zobaczyła dziewczyny. Oczywiście, siedziały z Huncwotami. Dorcas obok Łapy i pewnie obgadywali kogoś, bo co chwilę któreś się śmiało. Remus zajmował samotnie fotel, wyglądając przy tym jakby spał. Lily przemknęło przez myśl, że może źle się czuje – słabo wyglądał. Ann pisała coś po długim zwoju pergaminu, a Peter grzał plecy przy kominku.

            Evans przysiadła się obok Syriusza, uprzedzając to rzuceniem książki na stolik. Dzięki temu Lupin otworzył oczy, a McKartney wychlustał się atrament. Nie zwracając na to uwagi wbiła się w oparcie ze skrzyżowanymi rękoma. W jej oczach odbijał się ogień z kominka, co w połączeniu z zaciętą miną dawało jej wygląd zdenerwowanego, gotowego zaatakować hipogryfa. Dała temu za chwile dowód.

            - Co się tak patrzycie?!

            - Co się działo jak wyszliśmy od Rogacza? – zapytał Black, mając podejrzliwy wyraz twarzy.

            - A co się miało dziać? – rozejrzała się i ze zdziwieniem zauważyła, że nie tylko Black jej się tak przygląda. Dorcas, Ann, Remus, a nawet Peter też. – Opowiedział o co chodziło, ja mu powiedziałam co się stało. Potem umówiłam się z nim…

            - Lily, na pewno chcesz o tym mówić? Tutaj – przerwała jej Meadowes przepychając się do niej przez Syriusza.

- Tak. Nie przeszkadzają mi Black, Remus i Peter – oznajmiła dobitnie.

            Dorcas zamrugała oczami i zerknęła na Ann, która zawiesiła ze zdziwienia pióro nie zważając na tusz kapiący z niego na jej długie wypracowanie. Rudowłosa sięgnęła przyniesioną przez siebie książkę i otworzyła na wstępie.

- No, ale jeżeli ci nie przeszkadzamy to zdaj raport. Było gorąco? – zapytał z błyskiem w oku.

- Co ty wygadujesz, Black?

- Tak, wiem, te szpitalne łóżka są strasznie niewygodne i wąskie, ale…

- Łapo – upomniał go Lupin.

- Umówiłam się z Jamesem, że przyniosę mu jutro notatki z lekcji – wyjaśniła, rozumiejąc dwuznaczność swojej wypowiedzi i aluzje Blacka.

- Tylko tyle? – wyrwało się Dorcas.

- Nie. – Zobaczyła jak czarnowłosy znów zaczyna się przysłuchiwać – oficjalnie zawiesiliśmy broń – Syriusz klasnął w dłonie. – Nie tak jak wy myślicie! Podaliśmy sobie dłonie i nic więcej!

Black prychnął, przez co dostał Prorokiem Wieczornym po głowie od Dorcas. Wyrwał jej go, zwinął ciaśniej i zamachnął się na nią. Uchyliła się w ostatniej chwili i zaczęła iść tyłem kręcąc głową z uśmiechem na twarzy. Kiedy szybko ruszył na nią rzuciła na niego zaklęcie i za chwilę leżał na środku pokoju. Ludzie zaśmiali się i przyglądali z zaciekawieniem co dalej. Dorcas, głośno się z niego naśmiewając, wyciągnęła w jego stronę rękę. Spojrzał na nią obrażony, ale po chwili złapał ją za dłoń i pociągnął mocno. Kolejna salwa śmiechu od strony obserwatorów. Syriusz jęknął i wysapał:

- Dor… proszę cię zejdź ze mnie. Nie jesteś piórkiem.

Ci, którzy byli bliżej zaśmiali się. Meadowes zmrużyła wściekle oczy, ale ani drgnęła.

- Skoro, tak… - mruknął i obrócił ja na plecy. Będąc teraz nad nią uśmiechnął się czarująco. Dorcas zaczęła się wiercić chcąc jakimś sposobem wstać, a wtedy on naparł na nią całym swoim ciałem.

- Pozwól mi wstać.

- Jak mogłaś to nie chciałaś. Teraz ja też nie chcę.

Uśmiechnęła się słodko i szepnęła mu coś do ucha. Poderwał się natychmiast, pomógł jej wstać i szybko wrócił na kanapę nie mogąc patrzeć na ten jej uśmiech zadowolenia. Obok, Lily zakryła usta dłonią, tłumiąc chichot.

- Nie śmiej się tak, Rudzielcu – powiedział uszczypliwie. – Sama wyglądasz jakby cie ktoś porządnie przetarzał. Przypomnijmy sobie, skąd wróciłaś?  Ach, ze Skrzydła Szpitalnego, w którym obecnie i samotnie przebywa niejaki James Potter, z którym „oficjalnie zawiesiłaś broń”.

            Spojrzała na niego z politowaniem. Ann podetknęła jej pod nos swoje małe lusterko. Spojrzała w nie i przeżyła lekki szok. Na dolnej wardze miała zaczerwienienie, jej włosy wyglądały jakby od tygodnia nie miały kontaktu ze szczotką. Przygładziła je, co nic nie dało i oddała lustereczko.

            - Dalej będziesz nam wmawiać, że skończyło się na uścisku rąk? – drążył temat Black, na co Remus przekręcił oczami.          

            - Myślałem, że ten temat jest już skończony. Nie wpadłeś na to, że gdyby stało się coś wielkiego mógłbyś już o tym wiedzieć?

            - To miłe – mruknęła urażonym tonem Lily.

            - Miło to by było gdybyś ty sama wszystko nam wyjaśniła. Jak nie, to pójdę tam i chłopaka obudzę – „zagroził” Black.

            - Muszę ci wyjaśnić, bo nie dasz mi spokoju, prawda? Mam takie włosy, bo zaplątałam się w pościel! – Zaśmiał się kpiąco. – Kiedy przewróciłam się wychodząc…

            - A to? – Rzekł prawie dotykając jej wargi.

            Dotknęła jej i zmarszczyła czoło, samemu się nad tym zastanawiając.

            - Musiałam ją zagryźć, kiedy James mi wszystko opowiadał. Robię tak, gdy się denerwuję! - Dotarło do niej, jak bardzo się pogrąża.

            - Robi – przytaknęły Ann i Dorcas.

            - Rzeczywiście miałaś się czym martwić. To się już wydarzyło! – zarzucił jej.

            Podczas tej wymiany zdań zaczęli podnosić głosy, w czego efekcie byli głównym obiektem zainteresowania w całej wieży.

            - Lily jest bardzo uczuciowa.

            Na to stwierdzenie Ann, wybuchnął śmiechem przypominającym szczeknięcie psa.

            - Och, odczepcie się wszyscy – mruknęła poirytowana Evans. Zabrała książkę i z wysoko podniesioną głową odeszła. Weszła do dormitorium, rzuciła się na łóżko i, żeby odciągnąć głupie myśli, zatopiła się w lekturze.

Wiem, że trochę mnie nie było i dlatego przepraszam. Możecie mnie spróbować udusić przez monitor, ale przewiduję marne skutki, więc lepiej przyślijcie wyjca ( tak, Czarno-biała, to sugestia dla Ciebie. Misi magia nie straszna). Wasza sowa mnie znajdzie.

Notka jest podzielona tak, a nie inaczej ze względu na to, że nie zmieściło mi się sześć stron w wordzie na jeden raz i musiałabym opuścić ostatni dialog Lily i Syriusza... 

Zdaję sobie sprawę, że notka jest co najmniej... No mnie się częściowo nie podoba.

Dialogi, dialogi i jeszcze raz dialogi :|

Połowę (tę drugą) następnej notki już mam,  więc mam nadzieję, że pojawi się szybciej ;)