16. część III: Nadzwyczajnie

Dorcas przekartkowała gazetę o Quidditchu i rzuciła ją na podłogę. Chciała wziąć następną, ale na stoliczku już żadnej nie było.

- Skończyły się – oznajmiła znudzonym tonem.

- Bo się czyta, a nie ogląda – zauważył Remus

- Nie znam się na tych sportowych terminach. – Wydęła usta i zaczęła zakręcać loka na palec.

Remus zaczął jej się przyglądać. W blasku z kominka włosy miała jasnobrązowe, skórę trochę ciemniejszą. Była śliczna. Siedziała z nogą na nodze i zaczęła kiwać stopą. Po chwili czarny but zsunął jej się z pięty. Był na niemałym obcasie i Remusa olśniło czemu wydawała mu się dzisiaj inna. Nim Dorcas się zorientowała but spadł jej ze stopy. Przychyliła się by go podnieść. Kamień na srebrnym łańcuszku zakołysał jej się pomiędzy piersiami.

- Ej!

Remus, myśląc, że go przyłapała, schował nos w czasopismo.

- Nie czytałeś tego. – Wyrwała mu gazetę z ręki i przysiadła się obok. Wcześniej siedziała naprzeciwko. Znów przekartkowała strony, kiedy nic nie znalazła, rzuciła gazetę za siebie. Popatrzyła na chłopaka swoimi dużymi oczami dziecka.

- Co ty tutaj robisz, Remusie Lupinie?

- Na pewno nie czytam.

- W Hogwarcie. Na święta. Bez przyjaciół.

- Ach, tak wyszło w tym roku. Ja nie mam wpływu na księ… - Nie skończył, urywając w pół słowa. Zrobił ogromne oczy. Natychmiast wstał i podniósł gazetę.

Czy on chciał powiedzieć „księżyc”? Merlinie. Naprawdę? Dorcas trochę się zatrwożyła. Ze wszystkich osób, jakie znała, nie mogła ta… choroba, przypadłość, dotyczyć Remusa! Ostatnio przeglądała książki w bibliotece i widziała tam obrazek wilka. Dzikie oczy, wielkie kły, ślina tocząca się z pyska.

- Remus? – Zaczęła ostrożnie. – Chyba poznałam…

Puk, puk, puk.

Dorcas podskoczyła. Remus się rozejrzał. Stukanie się rozległo raz jeszcze. Lupin podszedł do okna.

- Sowa. Do ciebie i Lily. – Podał jej kopertę. – A gdzie jest w ogóle Lily?

- Nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą, patrząc się na schludnie wypisanych adresatów.

- Chciałaś coś powiedzieć przed chwilą? – Przyjrzał się jej reakcji. Otworzyła szybko usta, a potem je zamknęła.

- Już nic, Remusie. Dobranoc.

Wstała i nie patrząc na niego podreptała do dormitorium.

Pościel Pottera zdawała się kąsać Lily, mimo tego, że ktoś, chyba pani Potter, zmienił ją jak była w łazience. Leżała sztywno i pewna, że nie zaśnie. Wyrzucała sobie swoją głupotę. Mama Jamesa już pewnie dawno wysłała list do dyrektora. Swoją drogą, co zrobią w szkole? Kogoś po nią przyślą, żeby ją zabrał, czy Potterowie będą musieli ją odstawić? Oby nie to drugie. Już wystarczająco nadszarpnęła ich dobroci. To wszystko wydawało jej się surrealistyczne do tego stopnia, że myślała, że to wszystko to halucynacje spowodowane gorączką i zaraz się obudzi w swoim łóżku w dormitorium dziewcząt z siódmego roku w Hogwarcie.

Patrzyła się w okno. Na dworze było ciemno, szron malował na szybie piękne wzory. Słyszała kilka razy jak ktoś przechodził pod drzwiami korytarzem, albo tupanie na schodach. Raz usłyszała dziewczęcy, perlisty śmiech i chyba głos Blacka.

Przyłożyła sobie do czoła dłoń. Miała wrażenie, że nie było już takie gorące. Może i czuła się lepiej, ale i tak była piekielnie zmęczona. Szczerze mówiąc, zaczynała lubić to łóżko. Było jej wygodnie i tak cieplutko. Powieki miała ciężkie. Coraz częściej opadały i nie chciały się podnosić.

I wtedy ktoś rzucił się na klamkę.

Lily się przestraszyła. Ktoś stał na progu jako cień spowity światłem z korytarza. Rękę trzymał na klamce.

- No nie.

Usłyszała rozbawiony głos, który rozpoznała. Był to Black. Evans naciągnęła kołdrę na głowę, mając nadzieję, że zaraz sobie pójdzie. Przez moment była cisza, więc myślała, iż tak się stało, ale materac obok niej zapadł się. Gwałtownie odsunęła się w druga stronę. Odciągnął z łatwością kołdrę z jej twarzy i przygładził na piersiach. Wciągnęła ze złością powietrze. Sam był w kurtce, ale spodnie miał od piżamy. Usiadł sobie wygodnie, wyciągając nogi na łóżku.

- Uspokój się. Nie gryzę. – Wyciągnął coś białego z kieszeni. – Przyszedłem, żebyś nie musiała się sama fatygować do mnie z podziękowaniami. – Pomachał jej przed nosem kopertą.

- Co to ma być? – zapytała niewzruszona.

- Jest to list do samego Dumbledore’a, opisujący, kto dzisiaj zagościł do Potterów. – Uśmiechnął się do niej z wyższością.

Chciała zabrać kopertę, ale Black przełożył ją w ostatniej chwili do drugiej ręki.

- Nic za darmo. – Nadstawił policzek.

- Mam ci w niego przyłożyć? – zapytała, unosząc brew.

- Ta, czy wolisz, żebym ja to zrobił?

Oboje spojrzeli w stronę otwartych drzwi, gdzie stał James, opierając się o nie.

- Nie bądź dupkiem, Łapa, i oddaj mnie albo Lily ten list.

Black zacmokał i powiedział dramatycznym głosem:

- Tak właśnie jest zawsze doceniany oddany przyjaciołom Syriusz. – Zeskoczył z łóżka i ruszył do wyjścia. Przycisnął list do piersi Pottera. Już miał wyjść, ale się jeszcze odwrócił.

- Miłego. – Zrobił sugestywną minę i wyszedł.

Evans poczerwieniała ze złości i skrzyżowała ręce na piersi jak mała dziewczynka. James kucnął koło łóżka i odgarnął Lily kosmyk włosów z oka.

- On mnie denerwuje, James – poskarżyła się.

- Ale zrobił to, o co go poprosiłem. – Odłożył kopertę na szafkę.

- Czyli co? – dociekała.

James uśmiechnął się. Ciekawska jak zwykle.

- Czyli zaczaił się na naszą sowę i złapał ją, kiedy wylatywała z listem do Dumbledore’a.

- Kiedy wylatywała? – zdziwiła się.

- Tak. Syriusz siedział na miotle.

- I co teraz? Chyba ktoś by odpowiedział?

- Coś się wymyśli - powiedział luźno. - Zdrowiej i nie gryź się tym, Lil.

- Podoba mi się. Lil. Jest ładniejsze niż wszystkie inne twoje kochania. – Ułożyła się na boku, żeby móc lepiej go widzieć.

- To znaczy… - Oparł się na łokciach i tym samym przybliżył. - …że mogę tak do ciebie mówić bez obawy, że bezczeszczę twe imię?

Lily parsknęła śmiechem, chowając twarz w poduszkę. Kiedyś mu tak powiedziała. Niesamowite, że pamiętał.

Podniosła głowę. Słowa utknęły jej w gardle. Zdekoncentrował ją. Był tak blisko. I patrzył na nią z tą swoją czułością w orzechowych oczach. Ogień, ze stojącej na szafce świecy, tylko podsycał radość jaką w nich skrywał. Boże, a jego uśmiech? Był taki niewymuszony i szczęśliwy jak tylko mógł być, a przy tym jakby leniwy i rozmarzony.

- Tak? - wyszeptał niskim głosem.

Wtedy zorientowała się, że cały czas miała otwarte usta, gotowe do wypowiedzenia słów, które zatrzymały się już na początku drogi. Naprawdę rano chciałaś, żeby cię zawstydzał? - zapytała sama siebie.

- Stwierdzam, że ta pościel pachnie tobą i mi się to podoba.

Nachyliła się i on również. Pocałowali się. Krótko, czule i bez ekscesów. Ale to był i tak najpiękniejszy pocałunek, który wyrył im się w pamięci na całe życie.

Spojrzeli na siebie uważnie i gdy wyczytali ze swoich twarzy te same uczucia, James zagarnął do siebie Lily i mocno ją objął. Pogłaskał ją po włosach. Ona wtuliła się w niego, czując jak jej upadła odwaga odbudowuje się z niewiarygodną siłą.

Hej Wam!

Mam teraz ferie, leciutko zaśnieżone i niestety bardzo słoneczne i oblodzone, korzystam więc z okazji i biorę się do roboty. Zanim wstawiłam nową notkę zaczęłam pisać następną i... odkryłam z przerażeniem, że mam czarną dziurę w głowie! Następny pomysł obejmuje dopiero wakacji, a jeszcze następny wychodzi dwa lata na przód. Mam przeczucie, że jeśli pojawi się nowy rozdział może on nie być zbyt długi. Może nawet jednoczęściowy.

Ale co będzie to będzie.

Czuję, że ta notka jest bardzo przełomowa.

16 rozdziałów, 27 notek i 62 743 słowa = trzy miesiące opisanego życia w Hogwarcie i doszło do pewnego punktu kulminacyjnego. No w końcu! Otwiera on nowe drzwi. Ale również wiele zamyka. Ktoś napisał kiedyś w komentarzu, że jeśli James i Lily będą razem, to nie bardzo będzie o czym pisać. (Paulinko, to byłaś ty?) Cóż, zostaje mi Remus, Ann i Dorcas. Przynajmniej póki co.

Boję się, że Wam się nie spodobał ten rozdział... ale chyba nie mógł ;)

Aha. Jak Wam się chcę, możecie zajrzeć w Opisanych