2. "Nie szczerz się tak, Potter"

              …do ich przedziału wpadł strzępek rozmowy. Zaczęły się mimowolnie przysłuchiwać.

              - …cię załatwiła, stary - mówił kpiąco Black.

              - Tak. Ma dziewczyna klasę. – Lupin.

              - Ale za co? Za co takie traktowanie? Kiedy ona w końcu zrozumie, że jesteśmy sobie przeznaczeni? – Na pytanie Jamesa słychać sceptyczne szepty, a w Lily podniósł się poziom gniewu.

              - Byle przez najbliższe dziesięć miesięcy, bo potem to będziesz mógł tylko to jej zdjęcie pooglądać – stwierdził sarkastycznie Syriusz.

               - I tak mam je ze sobą cały czas. Ale nie przejmujcie się, jeszcze w tym roku będziemy razem! – Dało się wyczuć entuzjazm.

               - Gadasz tak od sześciu lat. Spójrz prawdzie w oczy, James. Lily tylko denerwuje się na twój widok. A wiesz dlaczego? Bo mnie się wydaję, że wiem. – Na te słowa Remusa Ruda poczuła niepokój.

               - No to dawaj!

               - To proste. Uważa, że jesteś dziecinny. I nawet nie próbuj mi wmówić, że ona cię skrycie kocha, bo to nieprawda. I jak będziesz jej nadal wrzucał łajnobomby do dormitorium, to w tym roku na pewno nie będziecie razem.

               - Łajnobomby? Aaa, te. Ale to było w czwartej klasie…

               - Cóż za monolog Lunatyku. Nie słuchaj go, Rogacz. Jesteśmy Huncwotami, jak możemy być dziecinni? Prawda, Glizdogonie? Glizdogonie?! Przestań się obżerać, tylko...

               - Przestań, Łapo! Ja jej chciałem tylko oddać kota!

                Lily spojrzała na dziewczyny. Nie mogła uwierzyć. Jak to oddać kota? Rzuciła się do wiklinowego koszyka.

               - Nie ma jej! Gdzie ona jest?!

               - Uspokój się. Jest w przedziale obok. Nie słyszałaś? – Ann jak zwykle dawała swoje dobre rady.

               - Ale jak…?

               - Można się było domyślić. Normalnie nie daje nam żyć, podczas podróży. – Wstała otrzepując spódniczkę i wyszła.

               - No i gdzie ona polazła? – Dorcas cały czas patrzyła na miejsce, w którym zniknęła.

               - Nie wiem. Byle szybko wróciła. Musimy odbić Mimi!

               - Co? Jak to odbić? – Ze zdziwienia, aż zakrztusiła się własna śliną.

               - Chyba nie sądziłaś, że zostawię ja na pastwę Jam… tfu! Pottera!

               - Jest u Huncwotów i nawet jej nieźle. Polubiła się z Jamesem. – Do przedziału wróciła Ann.

               - Cudownie – rzuciła sarkastycznie, bo nie spodobało jej się, że kotka się z nim polubiła.

               - Poszłam pogadać z Remusem. – Usiadła – O tej książce, co mi ją pożyczył na wakacje i ją zostawiłam w domu. Mimi leżała Jamesowi na kolanach. Drapał ją po brzuszku.

               - No to pięknie. Sama do mnie nie przyjdzie. Obraziła się. I jak ja odzyskać? – Podparła twarz na dłoniach.

               - Po prostu: pójdziesz do nich i ją zabierzesz. Czym się przejmujesz? – Meadowes rozłożyła się na dwóch miejscach.

               - Tym, że pokaże pazurki i… – urwała bojąc się własnych myśli.

               - ...i będzie wolała zostać tam gdzie jest? – Ann zaczęła się zastanawiać – No cóż… musi ci ją oddać do ręki.

               - Ja. nie. będę. się. go. o. nic. PROSIĆ!

               - Nie o coś, tylko o swoją malutką, biedną, kochaną…

               - Dobra, dobra. Ale idziecie ze mną! – Pogroziła im palcem.

               - Ok. Ale nic się nie odzywamy. Co nie, Ann?
               Blondynka w odpowiedzi pokiwała głową i wyszła pierwsza. Potem Dorcas, a na końcu Lily. Wydawało jej się, że idzie, a drzwi przedziału obok wcale się nie zbliżają. McKartney weszła pierwsza i od razu rzuciła się na miejsce obok  Lupina, wypatrując książkę o swoim ulubionym przedmiocie – zielarstwie. Natomiast Brunetka sama poczęstowała się kociołkowymi pieguskami. Ruda stanęła w drzwiach i powiedziała cicho i bez entuzjazmu:

  - Cześć, chłopaki.

               James podrapał kocicę za uszami i położył na oparciu na głowę. Odwrócił się i uśmiechnął najszerzej jak potrafił. Lily zastanawiała się przez chwilę czy nie przyłożyć mu jakimś zaklęciem, ale miała na uwadze dobro swojego zwierzątka. Więc też się uśmiechnęła, jednak nieco delikatniej.

              - Nie szczerz się tak, Potter – mówiła spokojnie nadal się uśmiechając. – Nie do ciebie przyszłam. - Skrzyżowała ręce na piersiach.

              - Taaak? A do kogo? – Rozejrzał się.

              - Nie do kogo, a po kogo – powiedziała nieco ozięblej. – Dawaj Mimi i wychodzę.

              - Dałaś mi wystarczający powód, aby tego nie zrobić.

Wzięła jeden głęboki oddech na uspokojenie. Wykonała ruch, aby zabrać, to, po co tu przyszłą, ale James skutecznie zablokował jej drogę sobą. Usłyszała chichot ze strony, gdzie siedzieli Syriusz i Dorcas.

              - Odsuń się – powiedział spokojnienie patrząc na niego, chociaż gotowało się w niej od gniewu, tak, że z różdżki wyleciał snop czerwonych iskier.

             - Nie denerwuj się, Liluś…

             - Przestań tak do mnie mówić! – Dźgnęła go różdżką w pierś.

             Niewytrzymała. Pchnęła go, dotykając przy tym swoją dłonią jego skóry. Przeszedł ją dreszcz. Zabrała szybko kotkę i wyszła. Słyszała jeszcze głos Lupina:

             - Nie widzę sensu w denerwowaniu jej.
             - Bo nie widziałeś jej oczu.