11. Jak wiatr zawieje

Dla Pauliny, dziękuje Ty moja Wiedźmo ;P

James Potter zamknął drzwi swojej szafki w szatni niedaleko boiska quidditcha. Zapiął ostatnie guziki szaty do gry i poprawił okulary na nosie. Złapał swoją ukochaną miotłę i wybiegł na zewnątrz. Wskoczył na nią z rozpędem i uśmiechnął się błogo, czując to cudowne uczucie jakie dawało mu latanie. Odprężenie. Tak, tego mu było trzeba. Miał ze swoją drużyna tyły w treningach, odwołana została spora liczba spotkań, a do meczu nagle zrobiło się bardzo blisko. Wierzył w swój zespół, był najlepszy. Przyszło mu pracować ze wspaniałymi ludźmi. Miał do nich niemałe zaufanie i jeszcze większą w nich wiarę. Po wyjściu ze szpitala nauczyciele dali mu trochę czasu. A O’Stappery przeszła samą siebie obdarowując jego i Lily osiemdziesięcioma punktami, więcej nie mogła, bo jak sama stwierdziła „mogłoby być to podejrzane”. Evans zaczerwieniła się wtedy uroczo, spuszczając głowę, ale na jej twarzy pojawił się uśmiech samozadowolenia. Profesorka powiedziała, że jeśli poradzili sobie mimo przewagi liczebnej (tu, nie wiedziała jak to dyplomatycznie określić) oprawców Glendy, która ciągle przebywa w świętym Mungu, to szybko nie dadzą się poza szkołą i owutemy mają prawie w kieszeni zaliczone na W. Lily podniosła wtedy wzrok i spojrzała wprost na Rogacza, posyłając mu swój najcudowniejszy uśmiech.  James poczuł wtedy, że dla takiego widoku może codziennie obrywać czarnoksięską klątwą.

Lily. To jedno krótkie, ale jakże piękne imię zadźwięczało mu w uszach, kiedy wypowiedział je na głos  rozkoszując się jego brzmieniem. Była dla niego taka dobra, kiedy przychodziła do Skrzydła Szpitalnego z lekcjami. Musiał przyznać, że w rolę nauczycielki próbowała się wcielić bardzo usilnie, ale ciągle rozpraszała się rzucając jakąś dziwną uwagę pod nosem. Była przy tym taka zabawna. „Nauczyłam psa ciotki otwierać samemu drzwi w trzy dni, to i ty w końcu rzucisz to zaklęcie – jesteś niegłupi i przecież dobry z transmutacji.” Zaśmiał się na wspomnienie jej miny, kiedy to mówiła. Ale najzabawniejsze i najdziwniejsze zarazem było jej zachowanie na widok Łapy. Evans pochylała się wtedy ku Jamesowi, chcąc pokazać odpowiednią linijkę w tekście podręcznika do eliksirów, kiedy do sali wszedł Syriusz. Spojrzała na niego, czerwieniejąc nagle, mrużąc dziko oczy i zaciskając rozkosznie usta w dzióbek. Potter przełknął ślinę patrząc na koci ruch jaki wykonała schylając się po torbę. Wyjęła sporo zapisanego pergaminu i podała mu notatki, posyłając zachęcający uśmiech. Diametralnie zmieniła wyraz twarzy, zauważając jak Black poruszył znacząco brwiami. Fuknęła i minęła go. Zatrzymała się na krótko na progu, żeby pomachać Potterowi i szybko uciekła nim Syriusz coś zobaczył. Jamesa bardzo nurtowało czym Łapa zasłużył sobie na takie traktowanie, ale nic konkretnego nie udało mu się dowiedzieć. Najważniejsze było to, że już nigdy więcej nie chciał się z nią kłócić i miał nadzieję iż Lily też ma taki pogląd na tę relację między nimi.

Zawracając kolejny raz, zrobił widowiskową spiralę w powietrzu. Zwisał akurat głową w dół, kiedy usłyszał oklaski z dołu. Uśmiechnął się szerzej i zaczął i zaczął spadać korkociągiem na ziemię. Zeskoczył z miotły i zaczął się teatralnie kłaniać.

- Och! Panie Kapitanie, jaki pan cudowny! – Luiza zaczęła z przesadą wachlować się ręką, jakby miała zemdleć i brakowało jej powietrza.

Wśród chłopaków przetoczył się śmiech. Byli przyzwyczajeni do takich akcji ze strony jedyne dziewczyny w drużynie, ale i tak ciągle ich bawiły.

- Nie myśl, że coś tym ugrasz, panno Bettergood – powiedział James, niby-karcącym tonem.

- Już mam – podeszła bliżej, stając nieco obok niego – co chciałam. – Wskoczyła na miotłę, odbiła się od ziemi, wcześniej klepiąc mocno Pottera w ramię. Chwilę potem jej śmiały śmiech rozniósł się, kiedy kręciła podwójne ósemki koło słupków bramkowych. Słychać ją było nawet w Zakazanym Lesie, bo kilka ptaków odleciało w jego głąb. Zrobiła identyczną spiralę jak Potter i znów wybuchła śmiechem widząc zaskoczoną minę chłopaka.

- No. To trening chyba rozpoczęty – mruknął do siebie. Wcale nie było mu w smak zachowanie Luizy. Sześć osób, łącznie z nim. – Gdzie jest Dearborn?!

Caradoc Dearborn naciągnął na siebie pospiesznie strój do quidditcha i złapał w biegu miotłę. Wybiegł ze swojego dormitorium trzaskając drzwiami. Skakał co trzy schodki. Nienawidził się spóźniać a przez tego świrniętego Slughorna się nie wyrobił. Ile razy można słuchać, że nie zda eliksirów na piękne oczy? Nie lubił ich i nie polubi za żadne skarby. Jeszcze większą satysfakcję sprawiało mu to dlatego, że ojciec polegał na nim – pragnął by syn zastąpił go, kiedy zaniemoże. Nic z tego, tatku. Eliksirom mówię stanowcze „nie”, pomyślał. Uśmiechnął się na myśl o minie ojca, kiedy mu to mówi.

Pchnął obraz z Grubą Damą, zrobił krok i i zderzył się z kimś. Zaklął pod nosem.

- To jednak niesamowite, że do tej pory się nie spotkaliśmy. Co najmniej dziwne. Hej.

- O! Cześć, Lily. – Uśmiechnął się do niej, nie zapominając o spóźnieniu.

Po chwili dziewczyna zaczerpnęła dyskretnie powietrza w płuca.

- To aż przerażające jak ty potrafisz dotrzymywać obietnic – stwierdziła, próbując rozwinąć rozmowę.

Spojrzał na nią dziwnie. Nie miał czasu teraz rozmawiać pół słówkami, grać w jakąś dziwna grę.

- Słuchaj, Lily. Muszę lecieć. Mam trening i jestem spóźniony. – Wskazał podbródkiem na swoja miotłę. – Pan Kapitan – powiedział dziwnie to akcentując – nieźle się wkurzy.

- Pan kapitan?

- James Potter – mówił, jakby miał ochotę powiedzieć „mówi ci to coś?”.

- Ooo, to współczuję. – Zaśmiała się i weszła w głąb Pokoju Wspólnego.

Doszła do ciemnego kąta niedaleko okna.

- „Współczuję”. Serio, Lily? – prychnęła do siebie cichutko. Wkopała torbę pod fotel i wbiła się w jego oparcie. Podciągnęła stopy na siedzenie i objęła dłońmi ramiona, by nie tracić ciepła. Zjechała również nieco po oparciu, żeby czubek jej głowy nie był widoczny, choć byłoby trudno dostrzec go w półcieniu i zlewającego się z barwą obicia mebla. Kolejny raz pokręciła głową.

Jak mogła powiedzieć Caradocowi, że mu współczuje? Tylko dlatego, że szedł na trening prowadzony przez „Pana Kapitana”, Jamesa Pottera , zareagowała jękliwie. Uścisnęli sobie dłonie z Potterem i cały czas jaki z nim spędzała starała się żeby było… przyjemnie. Starała się. Właśnie. Nie było przyjemnie, tylko starała się żeby tak było. Nie przychodziło jej to z lekkością taką jak przy przyjaciółkach. Uśmiech nie wypływał na jej twarz samoistnie tylko nim sterowała, a do swobodnych ruchów musiała bardziej się przymuszać. To nie było naturalne, normalne. To było dziwne i przerażające.

Lily skakała z kwiatka na kwiatek, jak wiatr zawiał, jak było jej wygodnie. Lily była dwulicowa?

Tymczasem zrobiło się bardzo późno.

Usłyszała jak do Pokoju Wspólnego, z głośnym damskim śmiechem na czele i kilkoma męskimi wtórującymi mu, wtargnęła jakaś grupa. Mówiono coś o słabych zmysłach przywódczych i totalnie rozlazłym refleksie. Jedno trzaśnięcie drzwiami, a potem następne. Lily wychyliła się lekko zza oparcia, przeczesując wzrokiem prawie opustoszałe pomieszczenie. W końcu zauważyła dwóch chłopaków rozmawiających ze sobą.

- Jesteś moją mocną kartą – poinformował drugiego Potter, po czym wszedł szybko po schodach.

Evans bardzo zdziwiona opadła do poprzedniej pozycji. Za sekundkę zmarszczyła czoło i znowu się wychyliła. Chciała sprawdzić czy na pewno dobrze widziała. A nazwisko „Dearborn” wyszyte na szkarłatnej szacie wyjaśniało wszystko bardzo wyraźnie.

A tymczasem na czarnym, bezgwiezdnym niebie pojawiła się biała śnieżynka. Zakołysała się lekko, tańcząc z podmuchem wiatru. Nim osiadła na parapecie, zakręciła piruet, jakby chcąc bronić swój krótki żywot. Zdążyła zauważyć jedną z wielu tysięcy sióstr, ale ta minęła ją opadając w dół. Trzeciej już nie ujrzała. Zostawiła po sobie jedynie wilgotny ślad.

James Potter był podekscytowany. Otworzył rano oczy i od razu czuł specyficzną ciekawość i miłe zdenerwowanie. Gryzące, ale potrzebne, bo dopingujące. Właśnie dzisiaj była tak długo od września wyczekiwana przez niego sobota. Te kilka treningów dawało mu poczucie zwycięstwa. Jak mogliby przegrać z Puchonami? To niedorzeczne. Jednak James wiedział, że podstawową zasadą jest nielekceważenie przeciwnika. Choć nikomu by się do tego nie przyznał, bardzo się przejmował. To do kapitana są zawsze największe pretensje po przegranym meczu. Oczywiście, że marzył o tej posadzie, ale dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego jak wielka to odpowiedzialność. Nie chciał być odpowiedzialny!

Choć planowanie taktyki, zwodów i uników sprawiało mu niesamowicie wielką frajdę, a nazywanie go -  z choćby takim sarkazmem jak u Luizy - „panie kapitanie” i noszenie odznaki to oznajmiającej traktował jak wielki komplement, a jednak sprawiało, że w jakiś dziwny sposób czuł się przytłoczony. Przypomniał sobie jak się ucieszył gdy jego nowa odznaka była w liście z Hogwartu. I jak mama była z niego dumna. I jak Syriusz się wtedy nabijał. Westchnął i wstał z łóżka.

Nazajutrz dzień Lily szybko zbiegła do Wielkiej Sali, nie czekając na przyjaciółki. Miała złą noc. Najpierw nie mogła zasnąć i jej myśli krążyły wokół dzisiejszego meczu, a potem jej sen był płytki jak u czuwającego psa. Więc gdy tylko nadeszła godzina siódma wyskoczyła z łóżka i cicho zamknęła się w łazience. Umyta i ubrana stanęła przed lustrem. Złapała szczotkę i zaczęła rozczesywać swoje grube włosy. Po chwili zawiązała czerwoną kokardkę na jednym kucyku i popatrzyła na drugą, złotą, która przelewała jej się przez palce. Przypominała jej o nazwisku wyszytym na szkarłatnej szacie tym samym kolorem. Westchnęła, przymykając oczy. Przewiązała drugiego kucyka i opuściła łazienkę, zostawiając śpiące dziewczyny dormitorium.

Wielką Salę wypełniały echa podnieconych rozmów. Jak to zawsze każdy opowiadał się po którejś ze stron meczu. Dziś nieobiektywne były Gryffindor i Hufflepuff. Ślizgoni nie afiszowali się ze swoim wyborem, ale wszyscy wiedzieli, że wolą wygraną Puchonów.  W Ravenclavie rządziły dobre stosunki i sympatie pojedynczych osób do mieszkańców tych dwóch domów.

Lily, która wpatrywała się w drzwi, dostrzegła zbliżającą się grupę. Bez trudu rozpoznała w niej reprezentację własnego domu. Podniosła się wrzawa. Stół Gryfonów zatrząsł się od ich krzyków i oklasków. Lily dołączyła do ogólnej radości, ale nie podniosła się ze swojego miejsca. Przyglądała się dyskretnie Jamesowi i Caradocowi, próbując zrozumieć łączącą ich relację. Zobaczyła, że Potter próbuje nałożyć sobie coś do zjedzenia, ale co chwila, któryś z członków drużyny miał do niego jakąś sprawę. Drobna blondynka, także ubrana w szatę do gry, klęknęła na ławce, odsunęła talerze i miski na boki i wychyliła się jak najdalej w jego stronę, kiedy właśnie chciał włożyć łyżkę do ust. Lily uśmiechnęła się w swój pucharek, widząc jak śmiesznie wywrócił oczami. Znów spojrzała w tamtym kierunku i okropnie rozkojarzyło ją spojrzenie oczu w kolorze wody ogrzanego blaskiem słońca jeziora. Zrobiła dobrą minę do złej gry i pokazała Caradocowi swoje zaciśnięte kciuki. Uśmiechnął się do niej, a Lily nie potrafiła nie odwzajemnić tego gestu, widząc jego urocze dołeczki w policzkach. Potter, obok którego usiadł coś do niego powiedział, chyba zadał mu pytanie, bo pokiwał głową w odpowiedzi i odsunął od siebie talerz ze śniadaniem. Kapitan rzucił jeszcze jedno spojrzenie na sufit i głośnym gwizdnięciem na palcach oznajmił, że wyrusza przygotować się z drużyną do pierwszego meczu w tym roku szkolnym.

Evans nie siedziała w samotności długo. Dosiadły się do niej Dorcas i Ann. Meadowes w grubym szkarłatnym swetrze ze złotym lwem na piersi. Przyznała się Lily, że pod spodem ma trzy bluzki – dwie na ramiączkach i jedną z długim rękawem -  żeby nie zmarznąć. McKartney miała na sobie czerwoną koszulę z żółtymi guziczkami, a pod pachą niosła swój zwykły szary płaszczyk. Na ławce obok niej spoczywała chorągiew z godłem Gryffindoru. I nagle Lily poczuła się bardzo głupio ze swoimi wstążeczkami zawiązanymi w kokardkę na włosach.

Tuż przed tym jak drużyny wyszły na boisko zaczął padać deszcz ze śniegiem. Śnieżynki nie wytrzymywały nacisku kropel i łączyły się z nimi w jedność. Psikus natury jeszcze bardziej spotęgował podminowanie i bojowy nastrój. Choć przez pierwsze dziesięć minut meczu wynik nadal był 0:0. Puchoni byli zgrani i dobrze przygotowani, ale James widział ich sztywny plan złożony z szeregu kombinacji, zwodów oraz uników wyrytych w pamięci. Wierzył, że jeśli zabierze jeden składnik z tego równania to nie wyjdzie z niego prawidłowy wynik. Był dumny z Luizy, która tak dobrze sobie radziła. Już trzy razy obroniła słupki bramkowe i raz pokazała język ścigającemu Puchonów. Potter obserwował poczynania drużyny, planował jak osłabić przeciwników i rozglądał się za zniczem jednocześnie. Po chwili zrezygnował z tego pierwszego. Miał zaufanie do ludzi, którymi pracował.

Właśnie zawracał, kiedy prosto z dołu wyleciała na niego czarnowłosa dziewczyna. Nie zrobiła nic szczególnego, ale musiał zmienić kierunek kursu i zobaczył przez to ustawienie puchońskich ścigających. Przeleciał obok niego Anthony.

- Dubel! – krzyknął do pałkarza.

Kątem oka zauważył jak z Florianem zajmują odpowiednią pozycję do uderzenia w tłuczka.

- Tak, właśnie byliśmy świadkami świetnego zagrania ze strony pałkarzy z Gryffindoru, którzy pokrzyżowali szyki Puchonom. – Rozległ się magicznie zwielokrotniony głos Libby Flaw. – A już mieliśmy nadzieję na jakiekolwiek punkty!

James poczuł dziwną ulgę. I nagle zobaczył złoty błysk. Pochylił się płasko  nad miotłą, popędzając ją. Tak! To był znicz. Już wyciągnął rękę. Jeszcze trochę, odrobinkę.

- Czyżby…? Tak, Potter chyba zobaczył znicza. Ten chłopak jest niesamowity, słowo daję – komentowała Libby. – Mecz trwa niecałe pół godziny, a on… Och, dziesięć punktów dla Puchonów!

Co?! I przy okazji znicz mu uciekł. A niech to szlag! Odwrócił się w stronę Luizy. Miała zawód w oczach, ale jej sylwetka tego nie zdradzała. Zaczęła latać zacięcie koło słupków, co wyglądało trochę jakby smoczyca pilnowała swoich jaj. Potter znowu zaczął krążyć, próbując złapać znicza. Ale w tej ulewie widział tylko marne szanse.

Lily nie wiedziała gdzie patrzeć. Miała tylko jedną parę oczu, nie była kameleonem, nie potrafiła patrzeć w dwie strony naraz! Zdecydowała jednak pogapić, a raczej wodzić wzrokiem za Dearbornem. Potterowi już się kiedyś przypatrywała, tylko nie tak jawnie, spod grzywki albo przez niby-przypadek. Och, Puchoni mają pierwsze punkty. Śledząc wzrokiem Caradoca, nie zauważyła jak tłuczek uderzył ścigającego Puchonów i wypuścił on kafla. Przejął go Dominic z Gryffindoru i zaczął pruć na bramki. W pewnym momencie kafel wyślizgnął mu się z ręki. Gryfoni zabuczeli, a reszta wstrzymała oddech się od jakiejkolwiek reakcji. Okazało się to sprytnym zagraniem, bo kafel wpadł prosto w ręce Caradoca.

- Dearborn ma uknuty jakiś plan – powiedziała lekko nieobecnie Libby. – Czy Barry zdąży obronić? Czy zdąży?! Nie zdążył! Dziesięć punktów dla Gryfonów!

Ludzie zaczęli krzyczeć. A Lily dodatkowo podskakiwać, machając rękami.

O pierwszym remisie już nikt nie pamiętał. Przez następne piętnaście minut akcja niesamowicie się rozkręciła. Dominic latał z uszkodzoną tłuczkiem ręką i nie miał przez to jak dobrze utrzymać się na miotle, Anthony i Florian pilnowali po tym incydencie tłuczków wyjątkowo czujnie, Luiza nie wyrabiała się z lataniem od jednego słupka do drugiego, toteż kafel kilka razy przez nie przeleciał, ale Caradoc i Johny współpracowali zgrabnie, nie dopuszczając do zbyt wielkiej przewagi punktowej przeciwnika – może liczyli na to, że James złapie znicza i wtedy dopiero Gryffindor będzie miał przewagę. Ścigający właśnie przymierzali się do następnego strzału, kiedy ta sama czarnowłosa dziewczyna zaleciała im drogę. Dearborn za mocno szarpnął miotłą i przechylając się, zsunął z miotły. Na trybunach przetoczyło się zbiorowe „Och!”, tylko Ślizgoni zareagowali kpiarskim chichotem, a co niektórzy z nich zaklaskali krótko.

- Faul! – krzyknęła Flaw, jako jedyna. – Książkowa szarża!

Potter patrzył na to z poirytowaniem. „Ta mała lubi grać ostro”, pomyślał. Już miał ją jakoś zaatakować, pomimo tego, że była dziewczyną, w końcu wiedziała na co się piszę kiedy wsiadała na miotłę. Ale wtedy coś błysnęło. Nie był pewien czy to znicz, ale byłby głupi gdyby nie sprawdził. Popędził na lewo, nie spuszczając oczu ze złocistego punkciku. Nagle złota piłeczka, odbiła w przeciwną stronę i zatrzymała się przy witkach miotły, na którą próbował wdrapać się Caradoc. Zawrócił tam, popędzając swoją miotłę. W locie złapał Dearborna za szatę i pociągnął do góry. Wyciągnął dłoń do małej piłeczki. Słyszał jakby nie własnymi uszami komentarze Libby. Zacisnął palce. Ogarnęła go niesamowita radość. Spojrzał na swoją zaciśniętą pięść. Otworzył ją i ze zdziwienia zamrugał szybko. Myśli okrutnie mu zakotłowały w mózgu, który zaczął dziwnie pulsować. Nie mógł pojąć jak to się mogło stać. Nagle coś dziwnie musnęło mu skórę pod rękawem.

Lily mocno zaczerpnęła powietrza, patrząc jak Caradoc kurczowo złapał się swojej miotły i zwisa teraz jakieś trzydzieści pięć stóp nad ziemią. Wszyscy zajęci grą, nie zwracali na to uwagi. Teraz Johny próbował sam zdobyć punkty, ale jego ataki były zbyt oczywiste i blokowane raz po raz. Nagle Evans spostrzegła Pottera, pędzącego z szybkością, od której zakręciłoby jej się w głowie. Jego szata rozwiewała się na boki, chlapiąc, co i tak ginęło w strugach deszczu. Choć trudno było jej to przyznać spodobało jej się jak od niechcenia wciągnął na miotłę Caradoca. Oczy miał wlepione w jakiś punkt przed sobą i nie śmiał mrugnąć. Z sekundowym opóźnieniem dotarło do dziewczyny, że właśnie zapolował na znicza. Domyśliła się po tym gdy zacisnął – w jej mniemaniu – palce na powietrzu i chociaż wydawało się to niemożliwe przez wysokość jaka ich dzieliła, zobaczyła w jego orzechowych oczach triumf. A potem zawód i dezorientację. To było do niego takie niepodobne. Jak mógł się smucić po złapaniu znicza?

- Coś dziwnego z Potterem – stwierdziła Libby.

Wyglądał trochę groteskowo. Unosił się cały czas w jednym miejscu, wbijając wzrok w swoją dłoń, a wokół niego latało trzynastu zawodników, z przeróżnymi uszkodzeniami ciała. Taki teatrzyk lalek, w którym nikt nie porusza sznureczkami Jamesa Pottera. W Lily zaczęło kiełkować ziarenko niepokoju, a oczy uważnie zlustrowały sylwetkę szukającego. Nagle uśmiechnął się łobuzersko i Evans nieświadomie też podciągnęła kąciki ust ku górze. Rozczochraniec sięgnął ręką do prawego rękawa swojej szaty i roześmiał się głośno, choć ten dźwięk zginął wśród szumu wiatru i furkotu deszczu. Jeszcze nikt prócz Evans nie zorientował się, że Potter ma znicza.

Lily odwróciła twarz do przyjaciółek, które śledziły właśnie atak na bramki Gryfonów. Szturchnęła Dorcas, na co zareagowała również Ann. Ruda wyciągnęła rękę i wskazała palcem, pokazując swoje spostrzeżenie. Meadowes przez chwilę marszczyła czoło, ale kiedy zrozumiała, odwróciła się do tyłu, żeby przekazać ta wiadomość. A robiła to z taką uciechą, jakby to ona była tam, wysoko na miotle. Szemranie rozeszło się, bo każdy wyciągał szyję, a potem nagle wybuchł szaleńczy aplauz Gryfonów. Wtedy właśnie James wyrzucił rękę wysoko nad głowę, potwierdzając wszystko tym gestem.

- Gryffindor wygrywa meeecz! – wydarła się komentatorka. - 260:130 to dzisiejszy wynik!

Jamesa zaskoczył on nieco, musiał przegapić sporo. Ale wygrali! HA! Wiedział to. Zobaczył Luizę, kręcącą młynki w powietrzu i resztę drużyny lecącą ku niemu z szerokimi uśmiechami na twarzach. Wiedząc, że cały Hogwart widział to dzisiejsze zwycięstwo, poczuł się jak ktoś, kto wykonał dobrze swoje zadanie. I to nie tylko jako szukający, ale także kapitan. Był w końcu na swoim miejscu, w centrum uwagi. Wyrastająca ponad tłum flaga z godłem Gryffindoru zwróciła jego uwagę. Cała Ann – zawsze profesjonalnie przygotowana – obok niej skakała i rozbijała się na boki Dorcas, a Lily zarzucała rudymi kucykami. Potter zauważył, że od wilgoci pokręciły jej się włosy, było to niecodzienne, bardzo ładne zjawisko. Dziewczyna dopadła do rączki chorągwi i zamachała nią energiczniej. Jeszcze nigdy nie była taka szczęśliwa podczas meczu. Serce mu urosło widząc ją taka roześmianą i zarumienioną, pomimo przemoknięcia.

Poklepywany z uznaniem zleciał na ziemię. Ludzie zaczęło wyłazić na trawę, chcąc dopaść zwycięzców. James patrzył jak Lily zbiega po schodach ciągnąc za sobą Ann, która uważała żeby kogoś nie zdzielić flagą. Dorcas sama, skacząc co trzeci schodek i ślizgając się, dotarła do niego pierwsza. Z krzykiem wyściskała go, a on dziękował w duchu za to, że jej włosy są mokre, przez co oklapły nieco i nie gilgotały go w nos, ale też nie zasłaniały widoku. Evans też do niego zmierzała. Zobaczyła, że na nią patrzy i uśmiechnęła się szerzej, a jemu serce zabiło szybciej, po to żeby zaraz pęknąć wpół. Caradoc Dearborn zaczepił ją i coś powiedział. Przystanęła gwałtownie. Po chwili zacisnęła usta i przełknęła ślinę. Uśmiechnęła się skromnie i klepnęła go z uznaniem w ramię. A on, najnormalniej w świecie objął jej ramię swoim i zaczął zmierzać w stronę zamku. James odwrócił się, żeby nie musieć na to patrzeć i dał się porwać tłumowi do Wieży Gryffindoru. Cały wieczór, podczas świętowania, popijał jedno piwo kremowe za drugim, a potem przerzucił się na coś mocniejszego, ale nie czerpał z tego żadnej przyjemności.

Ekhm... Spaprałam sprawę, więc jestem zmuszona zmienić coś w pewnej notce: wyjście do Hogsmeade będzie w niedzielę, a nie w sobotę po Nocy Duchów, dlatego, że w 1-szą sobotę listopada jest mecz. Będę się starała lepiej wszystko planować.

To dziwne, ta notka wydaje mi się być dłuższa, a wcale tak nie jest. Ale jednego jestem pewna, to dlatego, że tu jest więcej opisów. Sporo ich, prawda? Chyba mogę przyznać, że... jestem z siebie zadowolona :)

Nic nie mogę obiecać, ale wydaje mi się, że mam już jakąś połowę przyszłej notki i przede mną najtrudniejsza jej część.

Aha, nigdy więcej meczu!!!