14. część III: Jedna chwila, a tak wiele potrafi zmienić

Mroźny dzień szybko zleciał, ale możliwe, że miało z tym coś wspólnego szybsze nadejście nocy. Było naprawdę zimno. Najlepszym rozwiązaniem był gruby sweter z golfem, a niektóre dziewczyny chodziły nawet w rękawiczkach po zamku. Lily zawsze była w klasie od eliksirów pierwsza. Dzisiaj przyniosła ze sobą kilka pustych słoiczków i umieściła w nich wyczarowane płomienie. Poustawiała je na pulpicie i ze dwa na parapecie. Usiadła, ściskając gorące szkło w dłoniach i długo nie musiała czekać. Caradoc jak zwykle zajrzał przez uchylone drzwi, a kiedy ją zobaczył, wszedł z uśmiechem na ustach.

- Są prawie święta, pomyślałam, że może by dać spokój z tym warzeniem – powiedziała, kiedy usiadł obok. Po głowie ciągle tłukło jej się zdanie „Poświęcił quidditch, żeby spędzić z tobą trochę czasu.” – Wczoraj omówiłam tylko eliksir, ale co z tego.

- Przecież sama mówiłaś, ze teoria a praktyka to nie to samo.

- No tak, ale święta… Chce ci się? – zapytała głęboko zdumiona.

- Jak chcesz iść to trzeba było powiedzieć. – Już się zbierał, ale Evans przekręciła oczami.

- Okay, okay. Masz listę. – Wyciągnęła rękę z przepisem.

- Pamiętam – pochwalił się dumnie, a dziewczyna pomimo uśmiechu jakim go obdarzyła nie była zadowolona.

Chwilę grzebał w kredensie. A kiedy poustawiał wszystko co według niego miało mu się przydać machnął różdżką. Wszystkie fiolki, buteleczki i miseczki unosiły się stukając o siebie, ale niepostawione na niczym. Szpaner, i tyle. Cóż, nikt nie twierdził, że jest też kiepski z zaklęć.

James szedł z rękami wepchniętymi w kieszenie spodni i gwizdał głośno. Złość z wczoraj całkowicie z niego wyparowała i właściwie, kiedy o tym myślał mógł się tylko śmiać. Lily sama wpakowała się w jego towarzystwo z własnej woli i czuł, że ten szlaban żadną karą dla niego nie będzie. Raczej dla niej. Kuło i martwiło go jednak to, że znów wkroczyli na wojenną ścieżkę i trudno mu się było z tym pogodzić mając w głowie echo ich deszczowego spaceru, każdego uśmiechu i spojrzenia. I to wszystko przez kogo? Przez tego przeklętego Dearborna! Z chęcią zmiótłby go z powierzchni ziemi jakimś zaklęciem, ale to już kompletnie skreśliłoby go u Evans. Spojrzał na zegarek, będąc już blisko. Trochę spóźnienia nie zaszkodzi.

Uchylił cicho drzwi. Nie wiedział po co. Może chciał się poprzyglądać co robi Lily, a może krzyknąć „Buuu!”. Nie wiadomo.

Może liczył, że tańczy, śpiewa, albo głęboko rozmyśla zakręcając na palcu kosmyk włosów, czego nigdy nie była świadoma. W każdym razie się przeliczył.

Mrugnął oczami, myśląc, że się myli. Nagle świat Jamesowi się zatrzymał i rozpadł na kawałeczki. A on razem z nim.

- Caradoc… - wyszeptała, drżącym głosem.

- Jakbyś nie wiedziała – wymruczał niskim głosem.

Nie mógł patrzeć co potem. Natychmiast zamknął drzwi. Wyszło głośniej niż miało.

„Lily taka nie jest”?! Ty debilu, kretynie, idioto i cholerny optymisto!

Lily z wielką dozą ostrożności nachyliła się nad parującym kociołkiem. Na wszelki wypadek zebrała włosy. Pociągnęłą lekko nosem, ale zachęcona odpowiednim zapachem machnęła ręką, nie pozwalając mu odlecieć. Złapała za łyżkę, posyłając Caradocowi nieodgadnione spojrzenie.

- Wiesz, Lily, obiecałaś mi, że dzięki tobie zdam co najmniej na P – zaczął chłopak bacznie przyglądając się twarzy zajętej Evans. – Nie chciałem ich zaliczyć, a teraz nawet je lubię.

- To zrozumiałe. To dzięki mnie – zażartowała.

- Tak. Masz rację. – Podniósł się z miejsca i podszedł do kotła, obserwując jej zdumiony wzrok. – Czasami ludzie robią dziwne głupie rzeczy. Mój ojciec, na przykład. Nie chce przyjąć do wiadomości, kiedy mówię, że nie przejmę po nim tego wielkiego, kosmetycznego biznesu, który odniósł sukces dzięki niemu. Belleza*. – Prychnął.

- Używam tych kosmetyków – stwierdziła tępo Evans, nieruchomiejąc z małą fiolką w ręku. Że co? Caradoc miał być synem jakiegoś magicznego biznesmena? Ten sam Caradoc, z którym spędziła kilka miesięcy na wbijaniu mu do głowy podstawowych informacji o eliksirach? To jakiś obłęd. Firma kosmetyczna i on jest, był taki beznadziejny z tego przedmiotu!

- Poznałem po cieniu do powiek – zaśmiał się nerwowo.

Rzuciła mu wolne spojrzenie i podeszła do okna. Niemrawo poruszała fioleczką. Chciała sprawdzić konsystencję i kolor. Zmarszczyła czoło nad usłyszanymi rewelacjami. Czuła się oszukana. Dobrze, że stała odwrócona do niego plecami.

- Mówię ci to tylko dlatego, że powiedziałaś co myślisz o dzieciach wpływowych rodziców. – Zjawił się koło niej z wytłumaczeniem na ustach, jednak zielonooka odwróciła się od niego i wróciła do kociołka. – Miałaś wtedy taką niechęć na twarzy. Poczułem się jakbym cię okłamywał. Ale ja taki nie jestem, Lily. Nie jestem znudzony życiem i wywyższający się! Pamiętasz jak się świetnie bawiliśmy razem? – zapytał niemal z rozpaczą, jak gdyby łapał się ostatniej deski ratunku.

- Jeszcze bolą mnie stopy – mruknęła pod nosem. Przechyliła powoli fiolkę, wlewając z powrotem jej zawartość do kociołka. Rzeczywiście, bawiła się znakomicie, ale Caradoc często robił obrażone miny – jak dziecko, któremu się coś odebrało, tylko dlatego, że zamieniła kilka słów kimś innym niż on.  Czasami, pomimo zwykłego tonu, w jasnoniebieskich oczach pojawiało się żądanie. Nie chciała go oceniać przez pryzmat tego, kim są jego rodzice, za dobrze go znała. Przez coś tak błahego miała okropny mętlik w głowie. Westchnęła. Po raz pierwszy dokładnie skupiła się na eliksirze i aż się zapowietrzyła.

Dearborn bełkotał ciągle jakieś marne wytłumaczenia, nie wiadomo po co i dlaczego.

-  To niesamowite! – krzyknęła ruda, patrząc na chłopaka.

- Lily, wiedziałem, że nie będziesz…

- Nie to, głupku. To. – Wpatrując się w zawartość kotła, oparła się o niego z niedowierzaniem. Caradoc doskoczył do niej i zrobił to samo. Nie bardzo to wszystko ogarniał.

- Jest prawidłowy – wydukała i spojrzała na blondyna.

- Nie. – Pokręcił głową, ale lekko się uśmiechnął.

- Tak. – Zaśmiała się. Była z niego i z siebie tak cholernie dumna!

- Mój pierwszy udany eliksir – oznajmił i tak jakby… przytulił kociołek.

- Wow. – Koleś jest naprawdę dziwny i Lily zastanowiła się jak to możliwe, że pomimo to studiował eliksiry nadal. Po SUM-ach. Czyżby łapówka?

Z myśli wyrwał ją Caradoc, który po jakimś dzikim objawie radości podskoczył i krzyknął „To dzięki tobie!”. Zaśmiała się, a Dearborn uścisnął ją mocno przy okazji wyjąc do ucha jak szalony. Evans odwdzięczyła mu się tym samym, a jak! Poklepała go po plecach. Puścił ją a na twarzy miał wielki uśmiech i wyglądał uroczo. Złapał się za głowę i okręcił kilka razy wokół siebie. Kiedy jego wzrok padł przypadkiem na eliksir, w szaleństwie jeszcze raz porwał Lily w ramiona i uniósł ją nad ziemię. Zielonooka lekko przestraszona jego wybuchem, złapała się go mocno. Ona również cieszyła się z sukcesu gryfona, ale nigdy nie pomyślałaby, że będzie razem z nim z tego powodu krzyczeć. Zakręcił nimi jeszcze mocniej niż na jakiejś diabelnej karuzeli. Lily zamknęła oczy mając jakieś okropne przeczucie, że zaraz wpadnie na mur i rozbije sobie głowę, pomimo to nadal się śmiała.

Poczuła jak gwałtownie, ale dziwnie delikatnie jej plecy zderzają się ze ścianą. Nadal lekko się śmiejąc, przestała go trzymać, ponieważ pomyślała, że to koniec. On miał jednak inne zamiary.

Pocałował ją od razu. Najpierw zdziwiona pozostała bierna. Z przerażeniem uświadomiła sobie, że odwzajemnia czuły gest. Nawet już objęła nieśmiało dłonią jego kark. To czy pozwoli mu na więcej, czy go odepchnie było jej przerażająco obojętne. Nie było nieprzyjemnie, było jej dobrze a przecież go lubiła. Nic złego nie robi. Pocałunek ze strony Dearborna stał się namiętniejszy, a Lily poddała się temu. Kiedy jednak poczuła jak jego ręka odnajduje drogę na jej pośladek, odepchnęła go.

- Caradoc… - wyszeptała, drżącym głosem.

- Jakbyś nie wiedziała – wymruczał niskim tonem i znów zaczął ją całować.

Pomimo, że od razu zaczęła współpracować, od razu chciała go też odepchnąć. Nie musiała, bo sam przestał. Oboje spojrzeli w stronę drzwi, które przed sekundą ktoś zatrzasnął.

- McGonagall? Filch? Slughorn? – zaproponował.

Tak! I akurat by wyszli trzaskając drzwiami!

- James – wyszeptała niesłyszalnie Lily. Na jej twarzy pojawiła się panika. Odepchnęła brutalnie Caradoca i podbiegła do ławki. Złapała różdżkę i wybiegła z klasy. Po drodze specjalnie zahaczając o kocioł z eliksirem.

James. To na pewno był on. Miał tam przyjść i to na pewno był on!

Coś ty zrobiła, Lily Evans?

Rudowłosa przebiegła korytarz ze łzami w oczach i mocno ściskaną różdżką. Załomotała w drzwi i otworzyła je gwałtownie. Profesor Slughorn dostanie kiedyś przez nią ataku serca i będzie jego mieć na sumieniu, a nie tylko potłuczone fiolki i rozlaną fioletową, dziwną ciecz.

- Na Merlina! Lily? – Nauczyciel złapał się za serce. Kiedy zobaczył, w jakim jest stanie, widocznie chciał coś powiedzieć, ale się nie przebił.

- Nie będę! – krzyknęła Lily cienkim głosem. Ciągnęła swoje myśli na głos. – I niech mi pan zabierze wszystkie punkty też nie będę! Żebym miała dostawać same T, nie będę. Może mi pan dać tysiąc szlabanów, iść do profesor McGonagall, albo do dyrektora, lub wysłać do rodziców list ze skargą, i tak nie będę. Nie!

- Dobrze – powiedział, choć tak naprawdę nawet nie wiedział o co chodzi. Był przerażony tym wybuchem.

- Dobrze – powtórzyła głucho, krzywiąc się z poczucia niezrozumienia. Tylko tyle miał do powiedzenia. Jakie to wszystko beznadziejne! „Beznadziejne było całowanie się z Dearbornem”, wytknęła sobie. Poczuła łzy, na nowo zbierające się w oczach i że ich nie powstrzyma. Opuściła gwałtownie gabinet Slughorna, a potem puściła się biegiem.

Płakała jak nigdy.

----------------

*Belleza to nazwa firmy. Znaczy "piękno"

Zaczął się nowy rok szkolny i co niektórzy bardzo z tego powodu narzekają, w tym ja, ale nie jest tak tragicznie. A piszę tak pewnie jedynie dlatego, że jestem chora. Tak naprawdę to dziękuję (i piszę to na tym blogu nie pierwszy raz) temu wirusowi, że się przypałętał, ponieważ mogłam ukończyć notkę. Jestem pewna, że szybko bym jej nie skończyła, a zależy mi na wyrobieniu się do takiej jednej daty z  następną notką.

Wiem, pisałam, że razem z pojawieniem się tej notki pojawi się również nowy nagłówek, ale wykonany mi się nie podoba a nie mam natchnienia by robić następny.

Zmieniłam cytat na belce. Potraktujcie to jako zapowiedź ;) Będzie on szczególnie pasował.

Notka wyszła inaczej niż miałam w początkowym zamyśle - szczególnie koniec - ale nie żałuję. Jestem z siebie zadowolona :). Skończyło się tak, że nadal będziecie lubiły Caradoca Dearborna i pukniecie się w czoło czemu miałybyście nie, ale cóż.

Trzy części, ten fakt naprawdę mnie przeraża! Ja mam normalny, regularny słowotok! Zawsze dużo mówiłam, ale to już przesada! Ktoś do mnie dwa słowa - ja do niego tyle ile zmieści się w jeden sms!

Mam nadzieję, że w następnej notce wszystko wyjdzie tak jak chcę - data, emocje, nagłówek i brak podziału na części, choć nie ręczę - bo tak jak miałam jeden pomysł na tą, -  tak na następna mam tylko dwie sceny w głowie.

Ale jak notka? Mam wrażenie, że wszystko za szybko się wydarzyło. Jestem bardzo ciekawa opinii!

Będziecie bić?