10. część II: Wreszcie poznałam twoje imię

Szedł tam, taki wysoki, pewny siebie i… zdziwiony? Lily bardzo ucieszyła się na jego widok. A więc nie miała zostać sama przez całe życie! Ale… to takie nierealne. Zbliżał się do niej ten sam chłopak, który podał jej dzisiaj apaszkę, ten sam, który nie doceniał eliksirów i ten sam… do którego Dorcas podbiegła pospiesznie, potykając się w ciemnościach i zaczęła go wypychać, napierając na jego klatkę piersiową, bo tylko tam sięgała?!

Co tu się dzieje?!

Ledwie się zorientowała, że wykrzyczała to na głos. Otworzyły się drzwi jednego z dormitoriów. Na schodach majaczyło światło różdżki. Po chwili zamknięto je z powrotem.

- To raczej ja powinienem zadać to pytanie – powiedział cicho chłopak.

- Och, właśnie robiłyśmy sobie taki mały, niewinny, rytualik…

- Dorcas! – syknęła ostrzegawczo Lily, uśmiechając się za chwilę uroczo do chłopaka.

- … i pewnie Lily pomyślała sobie, że zostaniesz jej mężem, bo…

- Dorcas! – krzyknęła tym razem głośno Evans.

- … właśnie na tym on polega. Ten rytuał.

Lily nie wiedziała czemu właściwie jeszcze siedzi przed chustką i świecą, więc wstała i jak najszybciej znalazła się koło Dorcas. Objęła ja jednym ramieniem.

- Cała nasza Dorcas! – Zaśmiała się. – Lubi opowiadać takie bajeczki – zaczęła odciągać ją na bok. Dorcas jak na małą osóbkę bardzo mocno się zaparła.

- Ja nie kłamię! Przecież wiem, że tak sobie pomyślałaś! Widziałam twoją minę. – Zajrzała jej w twarz. – Li-ly– zaczęła śpiewnie i pomachała jej palcem – nie kłam. Jak zobaczyłaś… Ej! No co ja znowu takiego zrobiłam? – Zapytała płaczliwie, kiedy Lily nadepnęła jej na nogę.

- Jakby to ci wytłumaczyć – wtrąciła się Ann. – Robisz nam trochę wstydu. Ale tylko tak troszeczkę, odrobinkę – dopowiedziała szybko, widząc jak Dorcas zaciska usta i krzyżuje ręce na piersi. – Nie obrażaj się. No chodź. Przejdziemy się do kuchni, na gorące kakao i może jakieś ciastka. No, nie dawaj się prosić – kusiła.

Meadowes przez jakiś czas miała nos centralnie wycelowany w sufit, ale na wieść o wypadzie do kuchni, zaczęła się łamać. Najpierw przygryzła wargę, potem podrapała za uchem i w końcu skapitulowała. Wyszła razem z Ann, ale rąk nie rozplotła.

Lily nadęła policzki i wypuściła z nich powietrze.

- Przepraszam. Za nią –wybąkała, zakładając kosmyk za ucho.

Odwróciła się, żeby posprzątać. Klęknęła. Powiększyła za pomocą zaklęcia serwetkę i zawinęła w nią wszystkie rzeczy przytachane przez Dorcas. Może gdyby jednak on tu nie przyszedł to ktoś by się jej pojawił. Przecież w artykule wyraźnie pisali,  że w pomieszczeniu mogą być tylko pomocnice.

- Naprawdę miał tu miejsce jakiś rytuał – zauważył ze zdziwieniem.

- Nie. Tak. Właściwie trochę tak. Ale to jakieś brednie. Coś w stylu bełkotu dla zakochanych mugoli. Nie żebym miała coś do mugoli, sama jestem z mugolskiej rodziny… - westchnęła. – Chyba nie o tym była mowa, prawda? – przyznała, czując się jak idiotka.

-Mowa była o tym co tu robiłaś z dziewczynami, Lily – przypomniał. Oczy mu się zaśmiały, kiedy rudowłosa spojrzała na niego zdziwiona. – Znam panią, pani prefekt.

- Och. A ja ciebie nie kojarzę – wytknęła. – Musisz być bardzo grzecznym chłopcem.

- Hej! Jestem tylko rok młodszy! – zaperzył się.

- Naprawdę? – Lily była bardzo zdziwiona. Dałaby sobie uciąć rękę, że nie jest od niej młodszy. Ba! Że jest starszy o jakieś dwa, trzy lata. Był taki wysoki i umięśniony. Widziała – na tyle ile pozwalały jej ubrania – ścięgna i żyły pod jego skórą. Miał cudowne kości policzkowe. I miał też dwa małe jeziorka, które spoglądały na nią jak dziecko. Takie oczy – nawet podobnego koloru – miała również Dorcas. Takie oczy sprawiały, że nie miało się serca odmówić na żadną z zachcianek. Zaczerpnęła powietrza. – To może zdradź staruszce swoje imię. Bo wiem o tobie jedynie, że latasz dobrze na miotle, nie lubisz eliksirów, oddajesz zbłąkane apaszki i, och, jesteś gryfonem!

- Tak, jestem. Coś w tym dziwnego? A na imię mam Caradoc.

- Założyłam, że jesteś z Ravenclav’u. A to tylko dlatego, że jesteś tak grzecznym chłopcem, że nic tu o tobie nie słyszałam – znów mu to wytknęła, tym razem nie złośliwie tylko z uśmiechem i dosiadła się do niego na kanapie.

- A quidditch? Nic ci niemówi nazwisko Dearborn na szacie, która lata za kaflem?

- Ach, no tak. Caradoc Dearborn. Czyli, mogłam cię jedynie kojarzyć z meczów. – Marne szanse, pomyślała, zazwyczaj ktoś inny zaprząta moja głowę podczas meczów. Niestety. – Ale to dobrze. Będę miała ochotę pójść na następne rozgrywki – posłała mu miły uśmiech i ziewnęła. Nie pomyślałaby, że jest tak zmęczona.

- Jest chyba jednak za późno na takie pogaduszki. Jutro, nie wiem czy to właściwe określenie – spojrzał na zegar, który mówił, że jest za pięć pierwsza. – W każdym razie też jest dzień. A ty nie wyglądasz na wypoczętą - posłał jej uśmiech, a ona spojrzała przelotnie na jego dołeczki w policzkach.

-Dziękuje bardzo.

Poczekał aż Lily wstanie i poszedł w jej ślady. Odprowadził ją w ciszy pod schody dormitorium dziewcząt. Dziewczyna weszła na pierwszy stopień i odwróciła się twarzą do chłopaka. Z zadowoleniem stwierdziła, że jest teraz prawie tak samo wysoka jak on.

- Do zobaczenia, Lily.

- Dobrej nocy.

Odwróciła się, przygryzając wargę.

Fajny ten Caradoc.

Jest! Wreszcie wstawiłam notkę. Tak się cieszę, że mi się udało, bo cały czas czułam, że powinnam to zrobić. Jednocześnie informuję, że była prawie w całości napisana dzisiaj. Jestem trochę zmęczona - bolą mnie oczy i nadgarstki - ale to nic.

Ogromnie się cieszę, że napisałam ale ubolewam, że jest w dwóch częściach ;|

Obiecuję poprawę. Będę starała się pisać krócej, zwięźlej i na temat - tak, aby nie musieć dzielić notki na części.