piątek, 3 czerwca 2016

28. Wszystko, co potrzeba

Nie mogę uwierzyć, że ten rozdział cały czas czekał w wordzie na opublikowanie. 
Chciałabym wrócić teraz do pisania bloga. 
Możliwe, że nie znajdzie się nikt kto jeszcze chciałby go czytać, ale chcę spróbować.




To twoja wina.

Twój pomysł.

Powinnaś być na ich miejscu.

Twoja wina.

Słowa zdawały się wirować coraz szybciej, zajadlej, boleśniej i głośniej. Lily drgnęła nerwowo, zaciskając we śnie powieki.

Twoja wina.

Impulsywnie zwinęła się ciaśniej w kulkę i zacisnęła palce na kołdrze aż pobielały. Oddech łapała płytko.

Twoja wina.

Zduszony bolesny jęk odbił się od ścian zbyt dużego, jak na jej, pokoju. Cała drżała. Dreszcze nie dawały jej normalnie oddychać. Przy każdym wdechu gardło zaciskało się bardziej co wywoływało mały atak paniki. Mięśnie ją tam bolały jakby znowu płakała cały dzień. Z nową falą dreszczy uświadomiła sobie, że na policzkach ma wyschnięte ślady łez. Jęknęła żałośnie i przekręciła się na plecy. Starała się uspokoić biorąc głębokie i spokojne wdechy, ale to wywołało jedynie mdłości i mocne przeczucie, że zwymiotuje lada chwila. Odkopała kołdrę, która okręciła się wokół niej nieprzyjemnie, zapewne gdy się rzucała przez sen. Zanim się z niej wydostała pojawił kolejny napad dreszczy i falę mdłości. Wyczołgała się na podłogę, gdzie schowała twarz w miękkim dywanie i zakwiliła żałośnie. Włosy dostały jej się do ust, gdzie zmieszały się ze śliną, której nie potrafiła kontrolować nawet gdyby chciała. W tej chwili nie wiedziała już czemu płacze, co powoduje taki ból w sercu, uścisk w brzuchu i dreszcze.
Po pewnym czasie, gdy łzy nie chciały już lecieć, podniosła powoli głowę. Powoli, bo jej głupi kręgosłup trząsł się wysyłając bolesne skurcze do całego ciała. Pierwszym co zauważyła było szarawe niebo za wielkim oknem. Pojawiający się leniwie świt utwierdził ją w tym co i tak podświadomie wiedziała. Nie była w swoim pokoju tylko tym u Potterów. Tym, który wybrała sobie wczoraj wieczorem i James powiedział, że jest jej i zostanie w nim tyle ile będzie chciała.
Niezdarnie podciągnęła się na kolana do pozycji klęczącej. Ostrożnie, bo czuła się osłabiona jak w gorączce. Dźwignęła się na nogi, opierając o łóżko. Uda jej zadrżały, gdy zrobiła kilka pierwszych kroków i myślała, że upadnie. Spoconą dłonią przekręciła klamkę.
Korytarz był ciemny i obcy. Przełknęła łzy. Śledząc dłońmi ścianę dała jakoś radę znaleźć drzwi. Otworzyła je i wślizgnęła się do środka jak najciszej, zamykając za sobą. Zasłony w oknach Jamesa nie były zaciągnięte i szybko go zlokalizowała. Przez moment nie ruszyła się, niepewna po co tu w ogóle przyszła. Zrobiła to bezwiednie. I nagle wezbrało w niej poczucie nienawiści do samej siebie. Zacisnęła powieki, kręcąc głową. Czego jeszcze od niego może chcieć? Pocieszał, przytulał, mówił co chciała usłyszeć – Merlinie – nawet przygarnął ją pod swój dach, dał jej wszystko. A ona była niewdzięcznicą, która chciała jeszcze więcej i więcej. Powinna nie dać mu tego żałować, zasłużyć jakoś na tą miłość. Robić śniadania i czekać aż wstanie, uśmiechać się i całować do momentu, gdy poczuje, że zasłużyła na Jamesa Pottera.
Odwróciła się zamaszyście by wyjść. W tym momencie usłyszała ruch i przeciągły, zadowolony pomruk. Obudziłaś go, obudziłaś, obudziłaś, ty mała niewdzięcznico
- Lily? Mmm, miły widok z rana.
Och, czyli może nie jest tak do końca źle. Może uda jej się odrobinę odpłacić.
Odwróciła się do niego twarzą. Panika znów zagościła w jej brzuchu. James wyczuł to. Zmienił pozycję z rozluźnionej do siedzącej i spiętej. Uśmiech natychmiast zamieniając w troskę. Objęła się ciasno i potarła nerwowo ramiona, uciekając wzrokiem.
- Lily, chodź tutaj. No, chodź. – Szybko posunął się i zrobił jej miejsce, pospieszając dłonią. Po chwili zawahania poddała się i wdrapała na łóżko. James od razu wziął w swoje ręce jej policzki i przestudiował jej twarz. Marszcząc czoło, przeciągnął kciukami po śladach łez, na co westchnęła z zawstydzeniem. Pokręcił głową i pocałował ją delikatnie w czubek głowy. Zatopiła się w tym dotyku, czując jak ciepło nieśmiało rozpływa się po jej wymęczonych mięśniach. Nim się zorientowała leżała przytulona plecami do klatki piersiowej Jamesa. Objął ją w pasie i splótł ich palce ze sobą. Jego spokojny oddech owiewał jej szyję i niedługo oddychali jednym rytmem.
Może po godzinie Lily przestała się trząść. James starał się ukryć ziewnięcie, chowając twarz w poduszkę.
- Powinieneś się jeszcze przespać – wychrypiała Lily.
- Tylko jeśli obiecasz, że ty też spróbujesz. – Jego głos był kojący, ale ledwo słyszalny, gdy układał się wygodniej, ciaśniej obejmując Lily.
- Oczywiście – zapewniła gorliwie, chociaż i tak wiedziała jak to się skończy.
Zamknęła oczy i udawała, że śpi, żeby James mógł złapać jeszcze godzinkę czy dwie snu. Wyrównała i spowolniła oddech. Obecność Pottera pomagała. Bardzo. Był ciepły jak piec i trzymał ją w ciasnym uścisku. Jak by mówił: spokojnie, już dobrze, nie zostawię cię samej. Udało się go trochę oszukać i gdy słońce rozjaśniło pokój poczuła miękkie usta na policzku. Uchyliła powieki i zobaczyła nad sobą twarz Jamesa. Włosy miał poczochrane jak zwykle a na policzku odbiła mu się poduszka. Uśmiech sam cisnął jej się na usta na ten widok.
Pokiwała głową, gdy zapytał czy ma ochotę na śniadanie. Powiedział też, że nie musi się ubierać jeśli nie ma takiej ochoty. On nie zamierzał tego robić. Gdy schodzili na dół James cały czas trzymał ją za rękę i Lily zrobiła z tego swoją kotwicę. Dopóki James był w zasięgu wzroku lub ręki wszystko wydawało się być dobrze. Mięśnie nie były spięte a serce jakieś lżejsze. I chociaż wcale nie miała ochoty na jedzenie to zjadła wszystko co przygotował James, no bo cóż – przygotował to James.
Lily zazwyczaj dni spędzała na pomaganiu Dorei. Chociaż stwierdzenie, że to pomoc było mocno naciągane. Prędzej zostawiała prace w połowie zrobione. Nikt jej nie pospieszał, nikt od niej niczego nie wymagał. Dorea była naprawdę kochana i wyrozumiała, traktując Evans trochę za bardzo jak małe dziecko. Powodowało to, że coś w Lily niebezpiecznie drgało ze zdenerwowania i nie minęło wiele czasu, nim zaczęła unikać pani Potter z obawy, że wybuchnie a to byłoby straszne. Nie mogłaby sobie wybaczyć, gdyby zrobiła jej przykrość.
 Zawsze uśmiechnięta Melanie, która rzucała sarkastyczne komentarzem, gdy już wyszła ze swojego gabinetu, działała na nią jak Syriusz – irytowała, ale nie potrafiła wyzbyć się sympatii do niej. Zastanawiała się nad czym tak pracuje. Melanie nigdy nie mówiła nic o tych papierach w których grzebała. Evans raz udało się podejrzeć biurko zawalone notatkami. A to pospinanymi w grube pliki, to luźno leżące na blacie i zsuwające się z krawędzi. Dwie czy trzy opasłe księgi. Kuzynka Pottera ze zmarszczonym czołem czytała coś zawzięcie i wcale nie miała zadowolonej miny. Roztargnionym gestem poprawiła okulary i przez przypadek zobaczyła Evans. Sapnęła niezadowolona i szybko zatrzasnęła drzwi. Lily nie podjęła już prób dowiedzenia się czegoś na ten temat. Jej ciekawska strona ostatnio trochę się uspokoiła.
Raz odwiedziła ją Dorcas razem z Remusem (chociaż ten chyba bardziej wpadł do Jamesa i Syriusza, który akurat też był u Potterów). Udało im się wyciągnąć Lily do ogrodu na herbatę, ale ich uśmiechnięte twarze jedynie ją irytowały. Najwyraźniej było to widoczne, bo James pozwolił sobie delikatnie wyprosić wszystkich.
Spanie Lily u Jamesa przeszło do porządku dziennego. Ile razy Lily kładła się u siebie i James u siebie to i tak budzili się razem. Gdy pewnego razu Evans obudziła się sama w pokoju Pottera ogarnęła ją panika. Kiedy wrócił i Lily przytuliła go tak mocno jakby chciała się w niego wtopić przysiągł sobie, że nie zrobi już śniadania do łóżka. Nigdy.
Mimo wszystko uwielbiał budzić się z przyciśniętą do siebie Lily. Ciepło jej ciała rezonowało rozgrzewając jego serce za każdym razem, gdy wtulała się w niego mocniej. Na początku po prostu pozwalała Potterowi przytulać się, kurczą w sobie, zamykając. Nie rozumiał tego. Myślał, że Evans wie, że nie będzie jej oceniał ani ciągnął za język i że da jej to co będzie chciała. Dlatego ulżyło mu, gdy z czasem Lily odwróciła się do niego twarzą i delikatnie przerzuciła rękę przez jego pas. Od tamtej chwili wyglądała jakby czuła się bardziej komfortowo. Teraz za każdym razem budzili się w innej pozycji a nie tylko na łyżeczki. Jednak zawsze jedno pozostawało niezmienne – siła uścisku między nimi. Potter rozumiał przez co przechodziła Lily. Nie dość, że zmagała się ze stratą obojga rodziców w jednym czasie to jeszcze dręczyły ją oskarżenia własnej siostry. Lily była zraniona, cierpiała i potrzebowała wsparcia. Jego wsparcia.
I chociaż James bardzo starał się nie zmieniać ich wspólnych nocy w nic więcej niż tylko spanie, Lily – zupełnie nieświadomie – wystawiała jego opiekuńczą i troskliwą stronę na pokuszenie. Pewnego razu, zanim zasnęła, wodziła nieświadomie palcami po skórze Jamesa w miejscu gdzie szyja spotyka się z obojczykiem. Tego wieczoru odkrył, że jest to dość czuły punkt na jego ciele. Innym razem obudzili się z nogą Lily przerzuconą przez biodro Jamesa. Przywitała go uroczym uśmiechem i spojrzeniem w oczy. I wtedy James zapomniał dlaczego Lily śpi z nim. Przycisnął mocno swoje usta do jej, obracając ją powoli na plecy, opierając się na łokciu i górując nad nią. Lily nie opierała się. James czując, że przekroczył niewyznaczoną przez nikogo granicę, przerwał pocałunek. Złączył ich czoła i z zamkniętymi oczami odetchnął głęboko. Pocałował ją słodko w policzek i szybko wstał z łóżka. Przeciągnął się jak miał w zwyczaju.
- Nie jestem z porcelany, wiesz? – zapytała. Jej głos cichy, gdy leżała tak jak ją zostawił. Trochę obrażona. Od tamtej chwili zamknęła się trochę w sobie.
  
Dorea coraz częściej zostawała po godzinach w szpitalu. A gdy już wracała do domu była coraz bardziej załamana co wyzwalało w niej agresywniejszą stronę. Jej komentarze odnośnie czasów w jakich przyszło im żyć popychały Jamesa do wciągnięcia się w sprawę Zakonu jeszcze bardziej. Teraz nie miał jedynie na głowie podejrzanych komentarzy o śmierci Evansów, ale także bieżące wiadomości ze szpitala, które były pełne ludzi dochodzących do siebie po wszelakich klątwach. Syriusz podrzucił mu wiadomości z pierwszego, ale nieoficjalnego spotkania jakie Dumbledore zorganizował z kilkoma chętnymi. Podobno nie było ich wielu i to jeszcze bardziej rozpalało w nim waleczny ogień gryfona. Czuł, że dołączenie do tajnej organizacji jest słuszne. Jak mogłoby nie być?
Gdy Lily przesiedziała smętnie drugi tydzień, Dorea pozwoliła sobie przynieść jej kilka mocniejszych eliksirów ze szpitala. I tak, pozwoliły jej bardziej cieszyć się tym co miała. Nie sprawiły, że uśmiechała się do każdego i skakała z radości do sufitu, ale pomogły oczyścić umysł. Jednak jak wszystko w życiu, cudowne eliksiry Dorei też miały swoje minusy. Nocą jej umysł był zbyt czysty. Czysty na tyle, by nie przyklejać się do Jamesa we śnie, gdy najwidoczniej tego nie chciał. Zrozumiała to wtedy, gdy tak ją gorąco pocałował. A ona, owszem, też była chętna, ale może trochę mało entuzjastyczna. Trochę bardzo. I może James jej takiej nie chciał. Cały czas pamiętała jak się dali ponieść wtedy w łazience co to James u niej spał.
W ten właśnie sposób znalazła się o czwartej w nocy w kuchni. Ze stopami opartymi o krzesło, na którym siedziała, z kolanami pod brodą i kubkiem parującej herbaty. Gładziła porcelanowe ucho w nerwowym tiku i patrzyła przez okno na piękny ogród Potterów.
Wzdrygnęła się prawie rozlewając herbatę na siebie, gdy niespodziewanie do pomieszczenia wpadła Melanie. Zaczęła przeszukiwać głośno szafki. Lily zmarszczyła czoło, widząc, że kuzynka Pottera ma na sobie krótkie zielone spodenki i dopasowaną białą podkoszulkę. Nie był to typowy dla niej strój. Evans nie mogła sobie przypomnieć, żeby widziała Potter ubraną więcej niż w jedną część garderoby. Wydawało jej się, że nie ma w szafie nic więcej poza za dużymi bluzkami, które nosiła jako krótkie sukienki.
Melanie wypuściła z siebie zadowolone westchnięcie i odwróciła się, mieszając palcem w słoiczku marmolady. Oblizała go i mrucząc oparła się o szafkę kuchenną. Tego samego palca zanurzyła z powrotem. W połowie drogi do ust otworzyła oczy i jej wzrok padł na Lily, która się w nią wpatrywała. Evans chrząknęła i utkwiła wzrok w herbacie. Możliwe, że trochę ją unikała.
- Co tu robisz? – zapytała nieco podejrzliwie, siadając naprzeciwko niej. Machnęła różdżką i łyżeczka wyleciała z szuflady wpadając w jej rękę. W odpowiedzi Evans wzruszyła ramionami. Melanie wyglądała jakby powstrzymała się od przekręcenia oczami.
- A ty?
- Mój mózg zaczął nagle potrzebować cukru, a okazuje się, że w tym domu jest tylko to. – Uśmiechnęła się szeroko, unosząc marmoladę.
- Och, James ma u siebie mnóstwo różnych słodkości. Wynoszę z tego, że Dorea jest z tych rodziców, którzy starają się zdrowo odżywiać swoje dzieci. – Uśmiechnęła się lekko, upijając łyk herbaty.
- U Jamesa, co? – Poruszyła znacząco brwiami i oblizała łyżeczkę. Tak, cały Syriusz. Do tej pory jedynie docinała Potterowi. Pokiwała głową, westchnęła i wbiła z dużą siłą łyżeczkę w marmoladę.
- Wiesz… - Zaczęła dziesięć minut później i pół słoiczka marmolady mniej. – Doskonale wiem jak to jest – wyznała kojącym głosem. Lily już otwierała usta, ale Potter kontynuowała, wpatrując się w nią intensywnie, ale delikatnie. – Jakiś czas temu moi rodzice wyszli i nie wrócili. Jak twoi. Potem każdy dzień był koszmarem. Nie miałam rodzeństwa, więc zostałam całkiem sama. W pewnym momencie chciałam to nawet skończyć, wiesz? Ze sobą… - Na jej czole pojawiła się zmarszczka i przerwała na moment, ale szybko wróciła do dotychczasowego tonu rozmowy. - I wtedy przygarnęła mnie ciotka. Cudowna Dorea Potter. – Kącik jej ust drgnął ku górze. – Ale wtedy tego nie widziałam. Nie chciałam tego widzieć tak samo jak nie chciałam widzieć ludzi. Wszędzie gdzie nie wyszłam, kto by mnie nie widział, pojawiał się ten sam uśmiech. Ten ‘moje biedactwo, co ty teraz zrobisz, daj się przytulić, wszystko będzie dobrze’ uśmiech. Z obcymi nie było lepiej. Raz Dorea wyciągnęła mnie do ogrodu, był ładny dzień. I akurat wtedy musiała przyjść czarownica z sąsiedztwa ze swoją małą, może dwu- albo trzyletnią córeczką i małym zawiniątkiem w ramionach. Nikt oprócz mnie tego nie wiedział, ani nikomu tego w życiu nie mówiłam. Teraz to i tak nie ma znaczenia, nikogo by nie obeszło. - Wzrok Melanie uciekł chwilowo na bok, jakby sprawdzała czy na pewno są same. Nachyliła się w kierunku Evans. – Moja mama, gdy umarła była w ciąży. Mama chciała sama powiedzieć wszystkim dlatego w ogóle wyszli z domu w tamten dzień. A ja uznałam, że jeśli mama nie miała szansy tego powiedzieć to ja też nie zamierzam. Jaki był w tym sens?
- Melanie – wydusiła Lily, zaskoczona szczerością i chęcią z jaką podzieliła się swoją historią kuzynka Jamesa. – Przykro…
Melanie uniosła dłoń, prostując się na krześle i budując jednocześnie dystans.
- Nie po to ci mówię. – Pokręciła głową, a gest wydawał się Lily dziwnie podobny do profesor McGonagall. – Widzisz jak o tym teraz mówię? – Lily pokiwała nieznacznie głową. – Bez emocji, śmiało i otwarcie? Ludzie myślą, że mam serce z kamienia. Nie mówią mi tego, ale ja wiem. To nie bycie zimną suką, gdy mówisz o swoich zmarłych rodzicach bez łez w oczach, chociaż ból szarpie ci wnętrzności. Albo gdy starasz się żyć dalej, kiedy spotyka cię w życiu tragedia. To pogodzenie się z własnym losem i ja się z nim pogodziłam. – Oświadczyła pewna siebie. Tylko czemu Lily odniosła wrażenie, że Potter próbuje bardziej przekonać samą siebie niż ją. – James był zawsze przy mnie. Bez tej słodko-pierdzącej otoczki, w którą wpadali ludzie, gdy tylko mnie zobaczyli. Jego stosunek do mnie nie zmienił się nawet odrobinę. Oczywiście Blacka też, ale to inna historia. – Zaśmiała się lekko na wydechu.
- Syriusz, co? – Lily starała się poruszyć brwiami w podobny sposób co Melanie niedawno.
Melanie zaśmiała się serdecznie.
- Nie, nie! To nie tak. – Wróciła do wyjadania dżemu. – To, że Black stracił ze mną swój wianuszek nie znaczy, że coś między nami jest. Żeby jeszcze chociaż było fajnie.
- Ty i… i Syriusz? Wy…
- Yhym – mruknęła oblizując głośno łyżeczkę i wrzucając ją jeszcze głośniej do zlewu. – Chociaż minęły dwa lata. Może się wyrobił. Jak myślisz, wyrobił się?
- Nie mam pojęcia – ucięła i upiła herbaty.
Potter odetchnęła i podeszła do Lily. Krzyżując ręce na piersi, spojrzała na nią ostro, ale jej głos był aksamitny. – Wiesz dlaczego ci to wszystko opowiedziałam?
- No właśnie nie bar…
- O moich rodzicach.
- Och. Nie, nie wiem – odpowiedziała szczerze Evans.
Melanie znów pokręciła głową, ale teraz ten gest wydał się bardziej czuły. Położyła jej rękę na ramieniu i zacisnęła palce.
- Możesz być silna, Lily. Merlinie, musisz być! Masz przyjaciół. Dorea już traktuje cię jak byś była w rodzinie. Blacka też masz po swojej stronie nawet jeśli tego nie widzisz. Ja też cię lubię i mam co do ciebie dobre przeczucia. – Podarowała jej uśmiech. – No i masz Jamesa. I nawet jeśli nie możesz być jeszcze silna to musisz udawać, że jesteś. Chociażby ze względu na tych wszystkich ludzi, którzy się o ciebie troszczą. Jeśli wpuścisz ich do swojego serca i przejrzysz przez ten żal i rozpacz to może zobaczysz, że jeszcze czeka cię w życiu mnóstwo pięknych rzeczy. Musisz nauczyć się żyć z tęsknotą za swoją mamą i tatą. I siostrą. I nie mówię, że nie będzie boleć. Będzie boleć jak diabli. Ale wiesz co? To właśnie będzie znaczyło, że masz serce na właściwym miejscu.
Lily wzięła głęboki wdech. Nie do końca wierzyła w to co powiedziała jej Melanie, ale wiedziała, że co do jednego ma rację: ma wokół siebie ludzi, którzy się o nią troszczą. I każdy dzień powinien coś znaczyć. Nie chciała pół życia przesiedzieć w fotelu gapiąc się ślepo w okno. Nie chciała, żeby ludzie nad nią rozłożyli koc ochronny i głaskali po głowie. Chciała coś przeżyć. Sama, z Dorcas, z Jamesem, z całą wielką grupą ludzi. Chciałaby może dogadać się z Ann. Chciała, żeby patrzono na nią jak na kogoś kto wie kim jest, jest silny, bo został zraniony, ale ma uczucia, bo warto je mieć.

- Dziękuję ci, Melanie – powiedziała pewnym głosem i przytuliła ją mocno. 

37 komentarzy:

  1. Cieszę się,że wróciłaś! Piękny rozdział. Czekam na kolejny! Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Wróciłaś!!! Nigdy więcej nie zawieszaj tego bloga. Nigdy. I nie martw się, bo na pewno znajdą się czytelnicy, a ja z niecierpliwością czekam na nowy rozdział.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. wiesz, nikt nigdy nie powiedział, że zawiesiłam bloga ;) to była dłuuuższa przerwa. bardzo dziękuję!

      Usuń
  3. Taaaa.... dłuższa przerwa trwająca prawie rok ;) A tak poważnie to nawet nie wiesz jak się ucieszyłam kiedy zobaczyłam nowy rozdział, który jest jak zawsze cudowny :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. zła ja :c mnie samą to boli. dziękuję bardzo bardzo! podpiszesz się chociaż literką, bo nie wiem czy rozmawiam z jedną osobą? :)

      Usuń
    2. Hej to znowu ja. Znaczy, te dwa ostatnie anonimowe komentarze były moje. Próbowałam jakoś ustawić tak żeby nie wyświetlało się, że to komentarz anonimowy, ale na próbach się skończyło. Od teraz będę podpisywała się jako Żółwik (długa historia). A tak z innej beczki, to już wiesz kiedy będzie następny rozdział?
      Żółwik

      Usuń
    3. a jak wybierałaś "Nazwa/adres URL" też się nie dało? ale okej, ważne, że będę wiedziała, że rozmawiam z jedną osobą :) to przechodząc do tej beczki. nie bardzo, bo jestem na etapie czytania i poprawiania całego bloga od początku i leczę się po usunięciu ósemki i przesypiam co wolne :/

      Usuń
  4. Zaczęłam czytać tego bloga jakoś na początku tego tygodnia. Tak bardzo mi się spodobał, że nie mogę się od niego oderwać <3 Cudowny rozdział ^_~ Czekam na kolejny ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. dziękuję za wszystkie komentarze zostawione po drodze podczas czytania, czytałam wszystkie :)

      Usuń
  5. Kiedy dodasz kolejny ?! Wiem że pisanie nie jest łatwe ale tak trudno się czeka ! A co do rozdziału nie zrozumiałam tekstu Lily nie jestem z porcelany .

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. na razie redaguje cały blog. wiem, jestem czytająca ;)
      Lily mogła równie dobrze powiedzieć, żeby James nie obchodził się z nią jak z jajkiem

      Usuń
  6. Hej! Wiem, że już wcześniej padły te pytania, ale to było dawno, więc ja też się zapytam: Kiedy będzie nowy rozdział? Czekanie jest takie trudne. Wiem, że niektórzy jak piszą bloga to piszą co tydzień nowy rozdział, ale jest on krótki, a ty piszesz dłuższe rozdziały. Rozumiem, że pisanie takich długich rozdziałów może trochę trwać, ale daj znać, kiedy już będziesz mniej więcej wiedzieć, kiedy pojawi się nowy rozdział.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. z Twojego komentarza wyczytuję dużo zrozumienia i dziękuję za to bardzo :)
      właśnie chyba zacznę się skłaniać do publikowania krótszych rozdziałów częściej, bo łatwiej wpaść w rytm.
      pracuję nad nowym ;)

      Usuń
  7. Witam to mój pierwszy komentarz na tym blogu świetny rozdział i cały blog jeden z moich ulubionych mam pytanie czy mogłabyś mnie powiadomić kiedy już pojawi się nowy rozdział życzę dużo weny

    OdpowiedzUsuń
  8. Pisanie jest ciężkie, i zawsze podziwiam osoby które tak ładnie dobierają słowa albo przychodzi im to z łatwością. Nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału i mam nadzieję, że Lily weźmie się w końcu garść!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. ja też podziwiam osoby, którym przychodzi to z łatwością...

      Usuń
  9. O bosze... ;-; jak ja za tym tęskniłam... Nigdy więcej tego nie rób!!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. czego? pisać bloga? ;) żartuję, też bym chciała

      Usuń
  10. Wróciłam na tego bloga (po roku nieobecności) i zdecydowałam się przeczytać go drugi raz.Przypomniałam sobie, jak bardzo spodobał mi się ten blog i jak bardzo byłam smutna, kiedy przez dłuższy czas nie dodawałaś żadnej notki...Ucieszyłam się więc, gdy zobaczyłam nowy rozdział (ten rozdział).Wiem jak trudno jest prowadzić bloga, być systematycznym i pokonać lenistwo lub brak weny, jednakże jeśli masz 'fanów', którzy na ciebie czekają i cieszą się z każdego nowego rozdziału. to myślę, że warto walczyć ze swoimi słabościami...Dlatego też chciałabym cię kopnąć w tyłek i zmotywować do dalszego pisania. A! I pamiętaj...Już nigdy nie zostawiaj bloga! ;)
    Co do rozdziału to cieszę się, że James jest przy Lily i cały czas ją wspiera...
    Melanie bardzo mnie zaskoczyła tą szczerością i myślę, że chyba się do niej przekonałam (wcześniej jakoś niezbyt ją lubiłam...).
    Szkoda mi Lily, ale mam nadzieję, że po rozmowie z Mel, wreszcie się ogarnie i nie będzie żyła przeszłością.(Wiem, że to zdanie stawia mnie w złym świetle, ale nie miałam na myśli nic złego)
    Pozdrawiam i życzę weny i wytrwałości :*
    Thalia

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. heh, ja też miałam podobną przerwę. dziękuję, że zauwaźasz to, że moje lenistwo jest tu problemem, ale teraz też mam inne problemy. głównie są to problemy w mojej głowie, ale pokonanie ich nie przychodzi z łatwością :/
      James w moim opowiadaniu to czyste serduszko i facet idealny *.*
      o niee, Melanie też jest do kochania ;)
      nie, nie stawia, trzeba ruszać dalej.
      dziękuję za komentarz i również pozdrawiam!

      Usuń
    2. Strasznie mi przykro z powodu twoich problemów, więc jeśli chciałabyś z kimś pogadać to daj znać i pamiętaj, że jestem dla Ciebie.
      Co do Jamesa, to masz rację-facet idealny ^-^
      Cieszę się, że zrozumiałaś co miałam na myśli ;)
      Przepraszam, że wcześniej nie pisałam komentarzy, ale chciałam każdą notkę przeczytać jak najszybciej :)
      PS.Pamiętaj, jestem dla ciebie :))
      Thalia

      Usuń
  11. Hej jestem fanką twojego ff.Przeczytałam już wszystkie rozdziały, ale zastanawia mnie jedno...Dlaczego nazwa brzmi:''Nienawidze cie-brzmi jak początek romansu a nie jego koniec'', skoro Lily na początku nienawidziła Jamesa, a pod koniec się pokochali.Czy nazwa nie powinna brzmieć tak:''Nienawidze cie-brzmi jak koniec romansu a nie jego początek? Oczywiście nie czepiam się, tylko tak mnie to zastanawia. Proszę nie opuszczaj bloga, bo piszesz super notki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. dziękuję :)
      już wyjaśniam. cóż, po pierwsze, jest to cytat z the vampire diaries, Katherine (która zresztą służy mi jako Melanie ;) ). po drugie, przynajmniej według mnie, to właśnie taka była kolej rzeczy w ich "związku"
      nienawiść -> ocieplenie stosunków -> związek a nie związek -> nienawiść
      u nich najpierw było "nienawidzę cię" zamiast "kocham cię". przecież umarli jako zakochani, po ślubie, z rocznym dzieckiem a nie w kłótni i nienawiści. uważam więc, że nazwa/cytat jest jak najberdziej adekwatny do mojego bloga. sama zresztą słusznie zauważyłaś, że Lily na początku nienawidziła Jamesa, więc to był ich początek.
      pozdrawiam ;)

      Usuń
  12. gratuluje, nie każdy blog sprawia, że człowiek czyta 28 rozdziałów w 4 godziny; )

    czekam na więcej.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. o rany, da się tak? jestem w szoku.
      dziękuję :)

      Usuń
  13. Hej jest to pierwszy rozdział jaki przeczytałam na Twoim blogu i bardzo mi się podoba język jakim się posługujesz :) a także podoba mi się czułość jaka jest miedzy Lily, a Jamesem :D Jednakże moim zdaniem jest tu za dużo opisu rozmyśleń samej Lily w stosunku do ilości dialogów... Myślę, że dobrze by było to jakoś wypośrodkować :D
    Będę tu zaglądać :):):)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. dziękuję bardzo, naprawdę bardzo za komplement odnośnie języka.
      nie ma u mnie w opowiadaniu miejsca na Jamesa-drania!
      naprawdę? ja bardzo lubię pisać i czytać długie opisy rozmyśleń itd. myślę, że to też zależy od tego co się w opowiadaniu dzieje. akurat tutaj wg. mnie też opisy pasują, bo Lily siedzi w swojej głowie i nie za bardzo wpuszcza kogoś, ale to tylko moje zdanie i przecież wolno Ci mieć inne.
      zapraszam :)

      Usuń
  14. Super blog :) Czekam na więcej :)

    OdpowiedzUsuń
  15. Yeeeeey nowy rozdział!!! Tyle czekałam...<3

    OdpowiedzUsuń
  16. Kamits!! Świetnie piszesz twoja historia niesamowicie wciąga. Pochłonąłem ja w 2 dni i nie moge sie doczekać dalszej kolejnego rozdziału. Życzę dużo weny zapału do pisania, pomysłów i czasu. Pozdrawiam Martin :)

    OdpowiedzUsuń
  17. Kiedy kolejny rozdział? Czekamy już na niego 10 miesięcy...

    OdpowiedzUsuń
  18. Dziś jest 3 czerwca. Czyli minął równo rok ;/

    OdpowiedzUsuń
  19. Chyba wygasła we mnie nadzieja, że pojawi się kolejny rozdział :( Postanowiłam, więc podzduękować. To opowiadanie otworzyło moje serducho na historie Lily i Jamesa, którą pokochałam. Pokochałam postaci, które nie były napiętnowane tak zdradą i stratą. Odwiedziłam później wiele blogów z historiami Huncwotów, ale twoja na zawsze pozostanie tą pierwszą, która ma szczególne miejsce w moim fandomowym serduszku. Zawsze, odkąd przeczytałam twoją historie, kiedy czytam lub oglądam Harry’ego, nie mogę się powstrzymać od nazywania Remusa Lunatykiem, a Syriusza Łapą. To dzięki tobie Rogacz przestał być dla mnie tylko i wyłącznie zmarłą postacią. Pokochałam Huncwotów nową miłością, a Lily razem z nimi. Wątpię, żebym kiedyś mogła oddać wyjątkowość histori Jamesa i Lily, ale dziękuje, że to dzięki tobie otworzyłam na nich swoje fandomowe serducho.
    Mogę jeszcze podpiąć pod to wszystko podziękowania, bo gdybym nie przeczytała tyle Jily, nie zaczęłabym sama próbować sił w pisaniu. I naprawdę się rozwinęłam. Gdzieś na górze jest mój stary komentarz, który w pełni oddaje moją zmianę. A to wszystko dlatego, że natknęłam się na tego bloga i pokochałam Jily.
    Już rozumiem, o co chodzi z tekstem, że Lily nie jest z porcelany ;-)
    Dziękuje i pozdrawiam,
    MissiKong

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. po pierwsze przepraszam bardzo jeśli czujesz, że kiedyś dawałam Ci fałszywą nadzieję :/ ja naprawdę do wczoraj wierzyłam, że ten blog będę w stanie poprowadzić do końca.
      to co napisałaś naprawdę mnie poruszyło. to przepiękne słowa dla mnie i jeden z komentarzy, do których zawsze będę wracać co jakiś czas, naprawdę dziękuję. to zaszczyt, że akurat dzięki temu fikowi otworzyłaś się na fandom. ten czy inny - nieważne. naprawdę uważam, że to doświadczenie jedyne w swoim rodzaju i naprawdę potrafi ukształtować człowieka. z fandomu jednocześnie bierzemy i dajemy, więc bardzo się cieszę, że próbujesz swoich sił w pisaniu :) trzymam kciuki, żeby nie skończyło się tak jak ze mną! szczerze mówiąc to moja przygoda z fandomami też zaczęła się od Harry'ego Pottera i jakiegoś Jily, więc wiem co czujesz. teraz w fandomie HP jestem tak tylko jedną nogą i w dodatku czasami, ale uważam, że tu następuje efekt domina. gdyby nie fandom HP nie byłabym w innych i nie odkryła siebie oraz nie była w fandomie, w którym jestem teraz i naprawdę lubię to miejsce.
      chyba wiem, który to komentarz z tą porcelaną ;)
      dziękuję Ci, że postanowiłaś napisać ten komentarz i że po tak długim czasie nadal chciało Ci się tu zajrzeć.
      życzę Ci jak najlepiej!

      Usuń